ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: 10 Ερωτήματα αναζητούν απαντήσεις

 

Και ενώ βαίνουμε ολοταχώς προς τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου και οι υποψήφιοι δήμαρχοι με τις παρατάξεις, που έχουν συγκροτήσει έχουν ήδη προβάλλει στο τοπικό πολιτικό προσκήνιο, για μία ακόμη φορά μας προκαλούνται εύλογα ερωτήματα, που σχετίζονται με τις στρατηγικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους θέσεις. Ερωτήματα, που δημιουργούνται με βάση τα στοιχεία του, έστω και σύντομου, ιστορικού του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας καθώς και τις πραγματικές τοπικές και όχι μόνον συνθήκες, που επικρατούν στην εδαφική του περιφέρεια.

 

1. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να λειτουργεί συγκεντρωτικά με βάση το δημαρχοκεντρικό πρότυπο, που έχουν πιστά και ακλόνητα ακολουθήσει και εφαρμόσει όλες οι δημοτικές αρχές από το 2011 και μετέπειτα σε βάρος της τοπικής δημοκρατίας και κατ΄επέκταση της ενδοδημοτικής συνοχής ή θα ενισχυθεί η αποκεντρωμένη λειτουργία του με την διοικητική και λειτουργική υποστήριξη των Δημοτικών Κοινοτήτων, που τον απαρτίζουν;

 

2. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να μην αξιώνει τους θεσμοθετημένους κρατικούς πόρους από την κεντρική διοίκηση, περιοριζόμενος στα «ψυχία», που του διατίθενται ή θα διεκδικήσει την επαύξησή τους, με βάση τις επικρατούσες κοινωνικές και γεωμορφολογικές συνθήκες καθώς και τις πραγματικές τοπικές αναπτυξιακές ανάγκες;

 

3. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να μην διαθέτει ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο προγραμματικό σχέδιο ανάπτυξης ή θα καταρτίσει, μέσα από ανοικτές δημοκρατικές διαδικασίες, και θα θέσει σε εφαρμογή ένα επιχειρησιακό σχέδιο, που θα προκρίνει την ήπια ανάπτυξη και θα βασίζεται στην ισόρροπη ανάπτυξη των Δημοτικών Κοινοτήτων του;

 

4. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να αδιαφορεί για την έλλειψη και την απώλεια σημαντικών κοινωνικών δομών, που σχετίζονται κυρίως με την δημόσια υγεία, την πρόνοια και την παιδεία ή θα αξιώσει δυναμικά, συγκροτημένα και αποτελεσματικά την ενδυνάμωση των δομών αυτών με αποκλειστικό κριτήριο το κοινωνικό όφελος των δημοτών;

 

5. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να εκδηλώνει την έμπρακτη αδιαφορία του για τις «πληγές», που προκαλούν στο φυσικό περιβάλλον και στο ιστορικό τοπίο οι κεντρικές επιλογές της «πράσινης» ανάπτυξης των αιολικών και φωτοβολταικών πάρκων, ή θα αγωνιστεί μαζί με τους δημότες για την αποκατάσταση, προστασία και ανάδειξη του φυσικού μας πλούτου;

 

6. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας, υποτασσόμενος στην λογική και στην «φιλοσοφία» της σχέσης  κόστους-οφέλους να μην αξιώνει σημαντικά έργα υποδομής, που θα αποτρέπουν με επάρκεια τις δυσμενείς συνέπειες φυσικών καταστροφών, ή θα διεκδικήσει αποτελεσματικά τον σχεδιασμό και την εκτέλεση ενός δικτύου έργων που θα παρέχουν ένα ικανοποιητικό βαθμό ασφάλειας για τις ζωές και τις περιουσίες των δημοτών;

 

7. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να διατηρεί την ποιότητα των υπηρεσιών σε μη επιθυμητό για την χρηστή διοίκηση επίπεδο, ή θα προβεί επιτέλους στην αναγκαία και ικανή αναδιάταξη, ανθρώπινων και υλικών πόρων του με κεντρικό σημείο αναφοράς την άμεση και αποτελεσματική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών των δημοτών, κερδίζοντας την περίφημη μάχη της καθημερινότητας; .

 

8. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να αποδέχεται ότι ένα σημαντικό ποσοστό συμπολιτών μας στερούνται του δικαιώματος της ύδρευσης ή θα αξιώσει την εκτέλεση κάθε έργου, που θα συμβάλλει στην ικανοποίηση του ανθρωπίνου αυτού δικαιώματος;

 

9. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να αποτελεί «δοκιμαστικό σωλήνα», για την προώθηση και την εφαρμογή εργασιακών σχέσεων, που περιορίζουν δραστικά τα δικαιώματα των εργαζομένων και ανακυκλώνουν την ανεργία ή θα εφαρμόσει προγράμματα, που θα ενισχύουν την εργασιακή απασχόληση και ασφάλεια διεκδικώντας ότι απαιτείται από την Κεντρική Διοίκηση;

 

10. Θα εξακολουθήσει ο Δήμος μας να παραμένει αγκυλωμένος από τις κομματικές εξαρτήσεις των μελών της εκάστοτε δημοτικής αρχής, ή με αποκλειστικά κριτήρια το κοινωνικό όφελος και το γενικό συμφέρον των πολιτών θα ακολουθήσει μία αυτόνομη δημιουργική πορεία;             

 

«Είπον και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω»

 

Δημοτική Κοινότητα Ερυθρών 13.08.2023

 

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΣΤΡΑ (2): Το τάμα

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2^Ο

Το τάμα

Βράδυ 21^ης Δεκεμβρίου 1082 μ.Χ. – Κωμόπολη των Ερυθρών

 

-Θαύμα……..θαύμα……….θαύμα……………….θαύμα……………………., άρχισαν να φωνασκούν ρυθμικά  κι άλλοι από το παρευρισκόμενο πλήθος, έξω από το ήδη πρώην θεραπευτήριο, στέλνοντας τις κραυγές τους προς τον ουρανό προς τον οποίο φαινόταν ότι απευθύνονταν. Βέβαια τα πρόσωπα αυτά, που επικαλούνταν την συγκεκριμένη θεϊκή παρέμβαση ήταν γνωστά σ’ όλη την Τούρμα των Ερυθρών. Επρόκειτο για τα μέλη της συντεχνίας των Γκρούεζων, που ουσιαστικά λειτουργούσαν ως θρησκευτική σέχτα αφιερωμένη στην λατρεία του Αγίου Αθανασίου του Δωροδότου, ο επικεφαλής της οποίας, ο Λάτων ο Λογοκόπος παρότρυνε όλους τους παριστάμενους να ανακράζουν ρυθμικά  την λέξη θαύμα. Οι Γκρούεζες διατηρούσαν επί σειρά ετών την πίστη τους στον συγκεκριμένο άγιο, αναφερόμενοι πολλάκις στα θαύματα που είχε κάνει στην περιοχή της Τούρμας των Ερυθρών. Οι Γκρούεζες ισχυρίζονταν ότι στα θαύματα αυτά περιλαμβάνονταν, μεταξύ πολλών άλλων, οι διορισμοί μελών των οικογενειών τους στις τοπικές και όχι μόνον θέσεις των αυτοκρατορικών διοικητικών αξιωματούχων, χωρίς να διαθέτουν έστω και τα στοιχειώδη προσόντα, οι κακοτυχίες που έβρισκαν οι γείτονες τους, όταν φιλονικούσαν μαζί τους, η αυτόματη διαγραφή προστίμων, που επέβαλε η τοπική και η κεντρική διοίκηση σε απείθαρχους πολίτες και πολλά άλλα.

 

Ενώ ακόμη δεν είχαν σιγήσει οι ρυθμικές φωνές του πλήθους, ο επικεφαλής της συντεχνίας των Γκρούεζων, ο Λάτων ο Λογοκόπος, έλαβε, ως συνήθως αυθαίρετα τον λόγο και απευθυνόμενος στον ήδη αποσβολωμένο Παλιουκίωνα, δήλωσε:

 

-Πρόκειται για ένα θαύμα άρχοντά μου, για ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα του προστάτου μας Αγίου Αθανασίου του Δωροδότου……..Αυτός και μόνον αυτός θα μπορούσε να μας απαλλάξει από την ύπαρξη του άθλιου θεραπευτηρίου και από την παρουσία του μιαρού αμφισβητία Μαλέως του Θρακός…..Αυτός και μόνον αυτός, θα μπορούσε να αποκαταστήσει στην θέση, που του αρμόζει τον θεραπευτή Σαγματά………..Θαύμα………..Θαύμα……….Για τον λόγο αυτόν, άρχοντά μου, θα πρέπει να τιμήσουμε κατά πως πρέπει τον Άγιο…..Δώκε την ιερή σου εντολή για κάτι τέτοιο και θα έχεις την ευχή και την ευλογία του Αγίου για ούλη σου την τρυφηλή ζωή…..

 

Ο Παλιουκίων στην αρχή αιφνιδιάστηκε, στην συνέχεια έδειχνε να ξεροκαταπίνει, και χωρίς να λάβει υπόψη του καθόλου το έντονο βλέμμα αμφισβήτησης του Βάλα, όπως αυτό με ταχύτητα και οξύτητα βέλους κατευθυνόταν προς τον Λάτωνα, αντέλεξε με δυνατή και σταθερή φωνή, που πρόδιδε αποφασιστικότητα:

 

- Ναι……..ναι πρόκειται για θαύμα, που δεν πρέπει να ξεχαστεί, αλλά διαρκώς να μνημονεύεται. Κυρίως όμως πρέπει να τιμάται, με τον τρόπο, που του αρμόζει. Γι΄αυτό δίδω εντολή, όπως, με πρωτοβουλία του μητροπολίτου Λεωνίδου και με την αγαστή συνεργασία των τοπικών αρχόντων και ιδίως του διοικητή της Τούρμας, όπως λάβει χώρα περιφορά της ιεράς εικόνος του Αγίου Αθανασίου του Δωροδότου, που με τέχνη άφθαστη έχει φιλοτεχνηθεί από τον μοναχό Ζωανά τον Κρήτα. Η δε περιφορά αυτή, θα λάβει χώρα με εκκίνηση τον μητροπολιτικό ναό, θα συνεχίσει την πορεία της εκτός πόλης προς την γέφυρα του Αγαρηνού, θα διέλθει μέρος του όρους της Πάστρας και θα καταλήξει πάλι στον μητροπολιτικό ναό. Η εντολή μου δίδεται προς εκπλήρωση υποσχέσεως προς την ανώτερη δύναμη του Αγίου και αποτελεί τάμα, που ούλοι οφείλουμε να σεβαστούμε………… Η περιφορά θα λάβει χώρα την πρωία της 24^ης Δεκεμβρίου…

 

Το παρευρισκόμενο πλήθος, μόλις ολοκλήρωσε το βαρυσήμαντο λογύδριο του ο Παλιουκίων, με πρωτοστατούντες τους Γκρούεζες, αποδεχόμενο με καταφανή ευχαρίστηση και αγαλλίαση τα όσα διέταξε ο Θεματάρχης, ξέσπασε σε πανηγυρισμούς.

 

Ούλοι φαίνονταν ευχαριστημένοι, από την αισιόδοξη εξέλιξη των πραγμάτων. Ούλοι, άρχοντες και πλήθος. Ούλοι, εκτός από τον Βάλα, που φαινόταν εντονότατα προβληματισμένος και ιδιαίτερα ανήσυχος. Υπό το βάρος μάλιστα μίας απροσδιόριστης ψυχικής πίεσης, απευθυνόμενος, προς τον Θεματάρχη, του είπε:

-Είναι ανάγκη να έχει αυτήν την διαδρομή η περιφορά; Θα πρέπει να περάσει οπωσδήποτε από το γεφύρι του Αγαρηνού και την Πάστρα; Δεν μπορείς άρχοντα να υποδείξεις μία άλλη εναλλακτική διαδρομή;­

 

Ο Παλιουκίων, χωρίς περιστροφές και με έντονα επιβλητικό ύφος, που απέπνεε κατασταλτική εξουσιαστική διάθεση του απάντησε:

 

- Αυτή είναι η διαδρομή, που εγώ όρισα και δεν αλλάζει…..Σου αρέσει , δεν σου αρέσει με αυτόν τον τρόπο θα γίνει η περιφορά….Τα παραπονά σου, αν τολμάς βέβαια να τα διατυπώσεις, στον αυτοκράτορα……….

 

Εν τω μεταξύ το πλήθος συνέχιζε να πανηγυρίζει έντονα, ακόμη, θα λέγαμε και με τρόπους ιδιαίτερα ακραίους και πρωτοφανείς. Είναι χαρακτηριστικό ότι, πάνω στην έξαλλη και πυρετώδη χαρά του, άρπαξε από τον Κλοιό τον άτυχο Μαλέα, τον έθεσε επί δοκού άκαμπτης οξιάς και αφού τον περιέλουσε με πίσσα, θέτοντας μάλιστα επ΄αυτής πούπουλα ερμαφρόδιτης χήνας από την Ζαπουρνιά, άρχισε να περιφέρει αυτόν στις οδούς της κωμόπολης.

 

Την γενικότερα ευθυμία, που κατέκλυζε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, διέκοψε ένας έντονος αχός, που ερχόταν από την πλατεία της κωμόπολης. Μέσα από τον αχό αυτό, ακούγονταν και φωνές, με ακατάληπτες φράσεις. Τι συνέβαινε;

 

Στην πλατεία, και ενώ το πλήθος πανηγύριζε για το τάμα του Παλιουκίωνα, είχαν εισέλθει οι φρικαλέοι αιρετικοί του τάγματος του εξωμότη μοναχού Σωτηρίου του Κώνστα, με επικεφαλής αυτόν. Φορώντας τραχείς χιτώνες από μαλλί ημίαιμου κακομαθημένου χοίρου, κόκκινες κάλτσες από μαλλί ασβού και κραδαίνοντας ρόπαλα από ξύλο απάγουρης τριανταφυλλιάς, είχαν εισβάλει στην πλατεία και έσπερναν τον πανικό και τον όλεθρο. Θέλοντας, κατά τον τρόπο αυτόν να διαμαρτυρηθούν για το γενόμενο θαύμα, με το οποίο προφανώς διαφωνούσαν, αλλά και για το τάμα του Θεματάρχη, το οποίο είχαν μόλις πληροφορηθεί, προέβαιναν σε πρωτοφανείς ασχήμιες. Αφού ακινητοποίησαν τα μέλη του κουαρτέτου και κατέστρεψαν με επιδεικτικό τρόπο τα μουσικά τους όργανα, κρέμασαν αυτά ανάποδα στα παρακείμενα δένδρα. Στη συνέχεια ξήλωσαν την εξέδρα και άρχισαν να καίνε τα καθίσματα, χωρίς να σεβαστούν, ως συνήθως, τίποτε και κανένα. Από την οργή του δεν γλίτωσε ούτε ο θρόνος του Θεματάρχη, επί του οποίου απόθεσαν φρέσκα κόπρανα στέρφας γαϊδάρας. Τέλος ξυλοκοπούσαν κάθε άτυχο πολίτη, που συναντούσαν στο επιθετικό τους διάβα και ιδίως αυτούς, που υποψιαζόνταν, ότι ανήκουν στην πιο μισητή σε αυτούς συντεχνία: στην συντεχνία των Γκρούεζων.

 

Αφού, λόγω της έκρυθμης κατάστασης, ο Παλιουκίων φυγαδεύθηκε με κατεύθυνση την Μάνδρα, χρειάσθηκε να περάσουν αρκετές ώρες, για αποκατασταθεί επιτέλους η τάξη. Οι οδομαχίες μεταξύ της ένδοξης στρατοχωροφυλακής και των αιρετικών συνεχίζονταν όλη την νύκτα και συνεχίσθηκαν έως το πρωί της επομένης ημέρας, οπότε και οι ασχημονούντες μπαχαλάκηδες επέστρεψαν στις ρυπαρές  τους κρυψώνες………………………         

 

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΣΤΡΑ (1): Το θαύμα

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^Ο

Το θαύμα

Απόγευμα 21^ης Δεκεμβρίου 1082 μ.Χ. – Κωμόπολη των Ερυθρών

 

Το ελαφρύ, ψιλό χιόνι, που έπεφτε ακατάπαυστα από το πρωί, το λευκό στρώμα, που με μαεστρία είχε ήδη στρωθεί και η χαμηλότατη θερμοκρασία, που επικρατούσε, δεν φαίνεται να πτοούσαν την διάθεση των κατοίκων των Ερυθρών να τιμήσουν την έναρξη των Χριστουγεννιάτικων Εορτών, που διοργάνωνε η τοπική Τούρμα, υπό την λαμπρή αιγίδα του Θεματάρχη Παλιουκιώνα. Πέρα από την έντονη κινητικότητα, που υπήρχε στους κεντρικούς δρόμους της κωμόπολης, η πυκνή παρουσία ανθρώπων στην πλατεία πρόδιδε την διοργάνωση μίας ιδιαίτερης τιμητικής Χριστουγεννιάτικης εκδήλωσης.

 

Πράγματι στην κεντρική πλατεία, απέναντι από τα πανδοχεία του Μυός και της Αννης της Παρεκκλινούσης, υποτακτικοί της Τούρμας, είχαν κατασκευάσει μία λιτή εξέδρα από ακατέργαστες βέργες σφενδάμου, η οποία ήταν έτοιμη να υποδεχθεί τους άφθαστους καλλιτέχνες πνευστών, που είχε ειδικά για την περίσταση είχε προσλάβει ο Παλιουκίων, οι οποίο στο σύνολό τους αποτελούσαν το περιλάλητο κουαρτέτο πνευστών. Το κουαρτέτο αυτό χειριζόταν με μαγικό τρόπο τα πνευστά όργανα, στα οποία περιλαμβάνονταν σουραύλια κάθε τύπου, τούμπες, βούκινα και αφρικανικές βουβουζέλες κατασκευασμένες από κέρατο βλογιοκομμένου αλάσπωτου ρινόκερου.

 

Και ενώ το εντυπωσιακό κουαρτέτο προέβαινε σε δοκιμαστικές εκτελέσεις, που πρόδιδαν την μουσική πανδαισία, που θα ακολουθούσε, πλήθος κόσμου είχε ήδη προσεγγίσει την εξέδρα αδημονώντας να εισπράξει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Απέναντι, όμως από την  εξέδρα και σε ειδικά διαμορφωμένες θέσεις, κατασκευασμένες από ξύλο μουριάς, ήδη είχαν καθίσει οι προερχόμενοι από το Θέμα της Μανδροειδυλλίας και από την τοπική Τούρμα άρχοντες. Μπροστά από τις θέσεις αυτές, δέσποζε ο κατασκευασμένος από κευρανοκτυπημένη κερασιά, θρόνος, τον οποίο είχε ήδη καταλάβει ο Παλιουκίωνας.

 

Ο καιρός επέβαλε βαρύ ντύσιμο για τους παριστάμενους άρχοντες, οι οποίοι είχαν φροντίσει πάνω από τους μεταξωτούς πολύχρωμους χιτώνες τους να έχουν ενδυθεί με προβιές, κυρίως άλουστων, απροσδιορίστου φύλου, αιγοπροβάτων. Βέβαια και ως προς το σημείο αυτό ξεχώριζε ο Παλιουκίων. Φορούσε μία ειδική, για τις καιρικές περιστάσεις προβιά από αρσενικό ελάφι, που του είχαν δωρίσει οι κάτοικοι του Μύτικα, ως δείγμα ευγνωμοσύνης.

 

Μεταξύ των αρχόντων, μπορούσε εύκολα κανείς να ξεχωρίσει, πέρα από τον επιβλητικό Παλιουκίωνα, τον τοπικό διοικητή Βάλα, που σκάλιζε άκομψα το δεξί τριχωτό ρουθούνι της μύτης του, τον κομισάριο του Θέματος Μιχαήλ Σακελλάριο, που στριφογυρνούσε το κεφάλι του, σαν περισκόπιο υποβρυχίου, αναζητώντας πιθανές ύποπτες κινήσεις μέσα στο παριστάμενο πλήθος, τον σιδερόφρακτο κομισάριο, ενετικής καταγωγής Τζιότι Ντι Κολοβέντζο, με το πασίγνωστο βλοσυρό του ύφος καθώς επίσης και του δούκα τον εξ Αιγύπτου Ραφτόπουλο, με το γνωστό σαρδόνιο, πλην όμως λίαν εξοντωτικό του χαμόγελο.

 

Στα πέριξ του χώρου της εκδήλωσης είχαν διασπαρεί μέλη της αδυσώπητης τοπικής στρατοχωροφυλακής, τα οποία υπό της διαταγές του διοικητή τους Αθανασίου Κομίνη, περιφρουρούσαν τον χώρο, φροντίζοντας για την ασφάλεια των αρχόντων. Είχαν δε ιδιαίτερα τεταμένη την προσοχή τους, δεδομένου, ότι είχαν λάβει πληροφορίες για ύποπτες κινήσεις και δράσεις της αβυσσαλέας ομάδας του Σωτηρίου του Κώνστα, του γνωστού αιρετικού μοναχού, ο οποίος δεν δίσταζε να δημιουργεί, ανά πάσα στιγμή, ταραχώδεις και χαοτικές καταστάσεις, προκειμένου να ικανοποιεί τα ιδεοληπτικά του σύνδρομα. Η παρουσία του υποδεκανέα της στρατοχωροφυλακής Κωνσταντίνου Βαρβά, γνωστού για την σκαιότητα του χαρακτήρα του και την ωμότητα των βδελυρών του πράξεων, τόνιζε ιδιαίτερα το επίπεδο της προστατευτικής κινητοποίησης.

 

Ενώ, το κουαρτέτο, ολοκλήρωνε τις δοκιμαστικές του εκτελέσεις, ο Θεματάρχης, σηκώθηκε από την θέση του και με μία ανάλαφρη κίνηση του αριστερού του χεριού, που απέπνεε επιβεβαίωση άκρατης εξουσίας, έδωσε, ουσιαστικά εντολή, για την έναρξη της εκδήλωσης. Την αυτή αρχοντική κίνηση έκανε ο Παλιουκίων και προς τα μέλη της χορωδίας της συντεχνίας των Γκρούεζων, τα οποία ήταν ήδη έτοιμα να συνδράμουν με τις αγνές παιδιάστικές φωνές τους στην τέλεση της μουσικής αυτής τελετής.

 

Αμέσως, τέθηκαν σε πλήρη λειτουργία τα πνευστά όργανα του κουαρτέτου, τα οποία είχαν συντονιστεί, παίζοντας ένα χαρακτηριστικό άσμα των Αγίων αυτών ημερών. Ταυτόχρονα, τα μέλη της χορωδίας, συγχρονισμένα με την εξαίσια μουσική των πνευστών, άρχισαν μελωδικά να ψάλλουν:

Άγιε Θανάση στο νου σου να 'χεις.

Ότι για 'μένα πάντα θα υπάρχεις.

Στις άγιες νύχτες θα σε γυρεύω.

Είμαι παιδί και σαν παιδί στα θαύματα πιστεύω        

 

Η όμορφη αυτή μελωδία έσπειρε την απόλυτη γαλήνη, τόσο στους άρχοντες, όσο και στο παρευρισκόμενο πλήθος, που απολάμβανε μία τόσο ποιοτική εκδήλωση, που τιμούσε μεγαλοπρεπώς τις άγιες αυτές ημέρες.

 

Όμως το κλίμα αυτό της γαλήνης, δεν έμελε να διαρκέσει για πολύ. Ξαφνικά και ενώ έρεε ο μελίρρυτος ήχος της μουσικής και της χορωδίας, μία άγρια φωνή, διέκοψε την σιγή της θεσπέσιας αυτής τέρψης. Ήταν ο Γεώργιος των Πιπιτσιδών, που είχε προβάλει από την άκρη της πλατείας, στο ύψος του πανδοχείου του Βάλα, ο οποίος με όλη την δύναμη της φωνής του έκραζε:

 

- Κάτι σοβαρό συνέβη στο θεραπευτήριο………..κάτι άλλαξε τρομακτικά και απότομα.

 

Τόσο το πλήθος, όσο και κυρίως οι άρχοντες ξαφνιάστηκαν έντονα και έδειχναν απότομα έντονα ανησυχία. Το κουαρτέτο και η χορωδία είχαν διακόψει, ενώ ένα είδος αναταραχής άρχισε να απλώνεται και στο παρευρισκόμενο πλήθος.

 

Ο Παλιουκίων, επιδεικνύοντας χαρακτηριστική ψυχραιμία, που άρμοζε με τελειότητα στο αξίωμά του, είπε με στεντόρεια φωνή:

-Τι συμβαίνει; Είναι σοβαρό; Και αν είναι σοβαρό πρέπει να δούμε από κοντά τι πράγματι συμβαίνει……….

Μετά από αυτό ο Θεματάρχης σηκώθηκε από την θέση του και κινήθηκε εκτός πλατείας με προφανή κατεύθυνση το τοπικό θεραπευτήριο. Αμέσως, χωρίς καμία περίσκεψη, τον ακολούθησαν τόσο οι λοιποί άρχοντες, όσο και οι περισσότεροι από το παρευρισκόμενο πλήθος.

 

Φθάνοντας, μετά από λίγο, έξω από το θεραπευτήριο ο Θεματάρχης και οι υπόλοιποι αντίκρισαν ένα πρωτοφανές θέαμα: Το θεραπευτήριο είχε αλλάξει μορφή, είχε κατά κάποιο τρόπο μικρύνει, είχε γίνει λιτό και εντός αυτού δεν υπήρχε το πλήθος των θεραπόντων, που παρείχε τις ιατρικές και φαρμακευτικές του υπηρεσίες. Μόνος εντός της αίθουσας του κτιρίου, που είχε απομείνει, ήταν ο θεραπευτής Σαγματάς, ο οποίος κοιτούσε απλανώς και αδιάφορα σε άγνωστη μάλιστα κατεύθυνση. Υπήρχε όμως και κάτι το φρικιαστικό και αποτρόπαιο: Ο μέχρι πρότινος αρχιθεραπευτής Μαλεύς Ο Θραξ, ο οποίος έφερε σημεία βαρβάρου βασανισμού, είχε τεθεί προς τιμωρία στο απαξιωτικό και κακοποιητικό  όργανο του κλοιού και έδειχνε ότι υπέφερε.

 

Όλοι έμειναν σιωπηλοί και αποσβολωμένοι.

Ξαφνικά κάποιος από το πλήθος άρχισε να φωνάζει δυνατά:

-Θαύμα, έγινε θαύμα…….Ο Άγιος Αθανάσιος έκαμε θαύμα…………         

ΧΡΙΣΤΟΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΣΤΡΑ: Εισαγωγή

 

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Για μία ακόμη φορά οι εργασίες εκσκαφής εντός του οικιακού μου κήπου, αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποδοτικές. Έτσι και ενώ άνεσκαπτα τον κήπο μου, προκειμένου να παραχώσω εντός αυτού ληγμένα self tests για τον κορωνοιό, ανακάλυψα για μία ακόμη φορά κάτι λίαν εντυπωσιακό. Ένα μικρό, από ακατέργαστο ξύλο, κιβώτιο, αποκαλύφθηκε κατά τις εργασίες των εκσκαφών. Εντός το κιβωτίου, το οποίο σημειωτέον ήταν λίαν πεπαλαιωμένο, βρισκόταν μία σκουρόχρωμη, καλλιγραφημένη, περγαμηνή.

Επρόκειτο για ένα κείμενο ιστορικής αφήγησης του μοναχού Πιτουλάβιου (1208 – 1289), που αναφερόταν σε ένα ιστορικό γεγονός, που έλαβε χώρα περί τα τέλη του μηνός Δεκεμβρίου του έτους 1082, στην ευρύτερη περιοχή του σημερινού Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας και κυρίως στην κωμόπολη των Ερυθρών. Η αφήγηση αφορούσε, για μία ακόμη φορά, σε μία σειρά αποτρόπαιων εγκληματικών και εν γένει ηθικά μιαρών πράξεων, που συνέβησαν κατά το προαναφερόμενο χρονικό διάστημα.

Με ύφος κορυφαίου αστυνομικού λογοτέχνη, ο Πιτουλάβιος ξετυλίγει την αφήγησή του, χωρίς όμως να περιορίζεται σε μία απλή καταγραφή γεγονότων αλλά και να επεκτείνεται και σε αιτιολογική ανάλυση αυτών κάνοντας περαιτέρω χρήση και της αξιολόγησης των χαρακτήρων των προσώπων, που φέρονται να πρωταγωνιστούν. Πρόκειται ουσιαστικά για μία αμιγώς Θουκιδίδεια γραφή, που εντυπωσιάζει και καθηλώνει και τον πλέον απαιτητικό αναγνώστη.

Επιθυμώντας, για μία ακόμη φορά, το εν λόγω αφήγημα να μην παραμείνει άγνωστο στο ευρύ κοινό και ιδιαίτερα στους συμπολίτες μας, αποφάσισα να σας το παρουσιάσω τμηματικά σε ελεύθερη απόδοση από την ύστερη μεσαιωνική ελληνική γλώσσα στην νέα.

 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Βρισκόμαστε στο έτος 1082. Αυτοκράτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είναι ο Αλέξιος Κομνηνός. Ο εν λόγω αυτοκράτορας ήταν εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική μορφή και αποτέλεσε και τον ουσιαστικό θεμελιωτή της δυναστείας των Κομνηνών, μιας από τις ενδοξότερες δυναστείες της βυζαντινής ιστορίας.

Κατά τη διάρκεια της  αυτοκρατορικής του θητείας (1081-1118), η βασιλική εδαφική επικράτεια χωριζόταν, μεταξύ άλλων σε θέματα, τα οποία υποδιαιρούνταν σε τούρμες. Μεταξύ των αυτοκρατορικών θεμάτων ήταν και αυτή της Μανδροειδυλλίας, τα όρια της οποίας ταυτίζονταν με αυτά του σημερινού ομώνυμου δήμου, η οποία χωριζόταν σε τέσσερις τούρμες: Την Μάνδρα, τις Ερυθρές, τα Βίλια και την Οινόη. Επικεφαλής  του θέματος αυτού ή Στρατηγός ή Θεματάρχης ήταν κατά την εποχή των γεγονότων ο περίφημος Ευστάθιος ο Παλιουκίων, που διέθετε πνεύμα οξύ και εύστροφο καθώς επίσης και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ο Ευστάθιος κατέβαλε άοκνες και οδυνηρές προσπάθειες για να επιτύχει την ενότητα του θέματος, που διοικούσε, έχοντας να αντιμετωπίσει την απειθαρχία, την έλλειψη σωφροσύνης και πολλές φορές την έλλειψη έλλογης κοινωνικής συμπεριφοράς των κατοίκων, κυρίως μάλιστα αυτών των Ερυθρών.

 

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η γέννηση του Χριστού, αν και αδιαμφισβήτητα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες στιγμές στη ζωή της Εκκλησίας, καθυστέρησε να ενταχθεί στο εορτολόγιό της, τουλάχιστον ως προς την ημερομηνία που τη γνωρίζουμε σήμερα. Πριν από τον 3ο αιώνα μ. Χ. δεν υπήρχε κάποια σχετική εορτή, ενώ στα τέλη του καθιερώθηκε να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα μαζί με τα Επιφάνεια στις 6 Ιανουαρίου. Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια ακόμα ώσπου τον 4ο αιώνα να καθιερωθεί ξεχωριστή γιορτή αφιερωμένη στη γέννηση του Θεανθρώπου.

 

Η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν εύκολη υπόθεση και γέννησε πολλές συζητήσεις. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε στην Παλαιά ούτε στην Καινή Διαθήκη που να αναφέρει πότε γεννήθηκε ο Χριστός. Αυτό έδινε την ελευθερία να προταθούν διαφορετικές ημερομηνίες που περιελάμβαναν τους μήνες Ιανουάριο, Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο και Νοέμβριο. Τελικά επικράτησε η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου σε μια προσπάθεια να αντικατασταθεί μία εθνική εορτή που τελούταν τότε προς τιμήν του Ήλιου. Το διάστημα του Δωδεκαημέρου που κρατούσαν οι γιορτές, και που περιελάμβανε τα Χριστούγεννα, την πρωτομηνιά του Ιανουαρίου και τα Φώτα, συνέπιπτε και με παλαιότερες γιορτές, όπως τις ρωμαϊκές Καλένδες και τα ακόμα παλαιότερα Σατουρνάλια της Ρώμης και τα Αγροτικά της αρχαίας Αθήνας.

Τον 4ο αιώνα λοιπόν στην Δύση είχαν ήδη καταλήξει σε μία ξεχωριστή γιορτή για τα Χριστούγεννα, όμως στην Κωνσταντινούπολη η γέννηση του Κυρίου γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 378 και αυτό όχι χωρίς αντιδράσεις. Χρειάστηκε μάλιστα να περάσει σχεδόν μισός αιώνας ακόμα, ώσπου το 433 να εορταστούν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα στους Άγιους Τόπους. Στην επικράτηση της γιορτής σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι προσπάθειες του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Γρηγορίου του Θεολόγου.

Την ημέρα των Χριστουγέννων φαίνεται ότι στην εκκλησία γινόταν αναπαράσταση της γέννησης με την κατασκευή σπηλαίου εντός του κτιρίου και την τοποθέτηση μικρού παιδιού που παρίστανε τον Ιησού μέσα σε αυτό. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε τον 12ο αιώνα, αφού σε ερμηνεία του 83ου κανόνα της εν Τρούλλω συνόδου του Θεοδώρου Βαλσαμών διαβάζουμε τα παράπονα του τελευταίου για τη συνήθεια. Αν μάλιστα πάρουμε ως κυριολεξία τα λόγια του Ιωάννη του Χρυσόστομου που καλούσε τους χριστιανούς το 386 να προσέλθουν στην εκκλησία για να δουν τον «δεσπότη μας να κείτεται σε φάτνη» αυτή η συνήθεια μπορεί να είναι πολύ παλιά.

Κατά τη διάρκεια των εορτών με φροντίδα του Έπαρχου της πόλης οι δρόμοι καθαρίζονταν και στολίζονταν. Ο στολισμός γινόταν με την τοποθέτηση στύλων που επάνω τους τοποθετούσαν δεντρολίβανα, κλαδιά μυρτιάς και λουλούδια της εποχής. Ανάλογου καλλωπισμού και στολισμού τύγχαναν και οι οικίες στις οποίες παρατίθενταν γεύματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο.

 

Τα ανάκτορα και τα δημόσια κτίρια, στα οποία φυσικά περιλαμβάνονταν τα διοικητήρια των Τουρμών και των Θεμάτων, βέβαια, δεν θα μπορούσαν να μην συμμετέχουν στο πνεύμα των ημερών. Μέχρι τουλάχιστον τον 12ο αιώνα ο Αυτοκράτορας με την επίσημη ενδυμασία του έβγαινε από το Ιερόν Παλάτιον και περνώντας από τη Μέση, τον πιο πλατύ δρόμο της Κωνσταντινούπολης, συνοδευόμενος από στρατηγούς και αυλικούς και επευφημούμενος από τον Δήμο έφτανε στην Αγία Σοφία. Στον εξωνάρθηκα συναντούσε έναν ανώτερο αυλικό, τον πραιπόσιτο, ο οποίος του αφαιρούσε το στέμμα από την κεφαλή. Έπειτα, ο αυτοκράτορας προχωρούσε ως τον νάρθηκα της εκκλησίας όπου τον υποδεχόταν ο πατριάρχης και ξεκινούσε η λειτουργία. Η πομπή μέσα σε επευφημίες επαναλαμβανόταν κατά την επιστροφή του αυτοκράτορα στα ανάκτορα. Στη συνέχεια ο βασιλιάς παρέθετε επίσημο γεύμα στα ανάκτορα στους άρχοντες, σε ξένους προσκεκλημένους αλλά και σε δώδεκα φτωχούς, κατά τον τύπο των μαθητών του Χριστού. Το γεύμα αυτό συνόδευε χορωδία ψαλτών.

Τα παιδιά πήγαιναν από σπίτι και σπίτι και έψαλλαν τα κάλαντα με τη συνοδεία αυλών και συρίγγων, ενός πνευστού οργάνου που μοιάζει με τον αυλό του Πανός ή το Πανφλάουτο. Από κάποιους στίχους του 12ου αιώνα του Ιωάννη Τζέτζη γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μαζί με τα κάλαντα απεύθυναν και εγκώμια στους ιδιοκτήτες των σπιτιών και δεχόντουσαν τα φιλοδωρήματά τους. Δεν ήταν, όμως, μόνο τα παιδιά που περιφέρονταν στους δρόμους και έλεγαν τα κάλαντα, αλλά και ενήλικοι μουσικοί, οι οποίοι μάλιστα όταν δεν αμείβονταν με το ποσό που ήθελαν συνέχιζαν να τραγουδούν μέχρι αργά την νύχτα.

Έχει γραφτεί, και όχι άδικα, ότι καθ΄ όλη τη διάρκεια των εορτών, που κρατούσαν όπως είδαμε δώδεκα ημέρες, επικρατούσε ένας άνεμος τρέλας στο Βυζάντιο. Ο λαός πλημμύριζε τους δρόμους και ξεφάντωνε ξεφεύγοντας από τα κατεστημένα όρια. Μέσα στο εορταστικό αυτό κλίμα κάποιοι χτυπούσαν τις πόρτες των σπιτιών μην αφήνοντας τους ένοικούς τους να κοιμηθούν. Στις οικίες των πλουσίων συγκεντρωνόταν κόσμος που ζητούσε επιτακτικά δώρα και ισχυριζόταν ότι οι κάτοικοί του τού χρωστούσαν χρήματα. Επικρατούσε μάλιστα η συνήθεια της μεταμφίεσης. Αν πάρουμε ως κυριολεξία τα λόγια των συγγραφέων της εποχής, οι μεταμφιέσεις αυτές δεν πρέπει να είχαν όριο. Οι άνθρωποι παρίσταναν άγρια ζώα, σάτυρους, καλόγερους. Πόρνες ντύνονταν καλόγριες προκαλώντας τη φρίκη της εκκλησίας, ενώ ακόμα και κληρικοί και μοναχοί έπαιρναν μέρος στις διασκεδάσεις ντυμένοι ως σάτυροι και βαδίζοντας στα τέσσερα σαν τα ζώα. Μάλιστα την ημέρα αυτή υπήρχε μία σχετική ελαστικότητα των αρχών αφού οι αυτοκράτορες απαγόρευαν τη σύλληψη ανθρώπων που είχαν υποπέσει σε ελαφρά παραπτώματα. Επιπλέον επικρατούσε η συνήθεια να δίνεται χάρη σε κρατούμενους οι οποίοι δεν βαρύνονταν με κακουργήματα.

 

Την ημέρα των Χριστουγέννων τελούνταν επιπλέον ιπποδρομίες προς μεγάλη ενόχληση της εκκλησίας η οποία ζητούσε επιτακτικά να μην λαμβάνουν χώρα τέτοιες ημέρες, ώστε ο κόσμος να προσέρχεται στην εκκλησία. Οι ιπποδρομίες ωστόσο ήταν ιδιαίτερα αγαπητές για τους Βυζαντινούς που συνέρεαν μαζικά σε τέτοια θεάματα. Μάλιστα την ημέρα των Χριστουγέννων ο ίδιος ο αυτοκράτορας από το Κάθισμά του παρακολουθούσε τις ιπποδρομίες. Ο περιηγητής Βενιαμίν από την Τουδέλα μάς πληροφορεί ότι παρακολούθησε τέτοιους αγώνες τον 12ο αιώνα στην Κωνσταντινούπολη και τους περιγράφει ως ιδιαίτερα λαμπρούς.

Την επόμενη μέρα των Χριστουγέννων οι Βυζαντινοί συνήθιζαν να παρασκευάζουν το λοχόζεμα και να το στέλνουν σε λεχώνες σε φιλικά σπίτια προς τιμήν των λοχείων της Παναγίας. Το λοχόζεμα ήταν ζωμός με ψημένο σιμιγδάλι, βούτυρο και μέλι και σκοπό είχε να τονώσει τη λεχώνα και να την βοηθήσει να παράγει περισσότερο γάλα. Δεν είμαστε βέβαιοι πότε ξεκίνησε το έθιμο αυτό. Ξέρουμε όμως σίγουρα, χάρη σε μία αναφορά του Συμεών του Μεταφραστή, ότι η συνήθεια αυτή βρισκόταν σε ισχύ τον 10ο αιώνα, όχι όμως και τον 12ο, τουλάχιστον όσον αφορά τη Βασιλεύουσα, όπως μας βεβαιώνει ο Θεόδωρος Βαλσαμών. Αιτία της έκλειψης του εθίμου είναι σχετική απαγόρευση της εκκλησίας η οποία απειλούσε με αφορισμό τους λαϊκούς και καθαίρεση τους κληρικούς που το εξασκούσαν αφού σύμφωνα με την Εκκλησία η Παναγία «οὐκ ἔγνω λοχείαν».

 

Έχει επικρατήσει στον ευρύ κοινό η εντύπωση ότι οι Βυζαντινοί ήταν ένας λαός που δε γνώριζε διασκεδάσεις. Μάλιστα την εικόνα αυτή την έχουν ενισχύσει επιφανείς βυζαντινολόγοι όπως ο Alexander Kazhdan και ο Cyril Mango οι οποίοι στηριγμένοι σε προσωπικά τους βιώματα, που δεν θα έπρεπε να θολώνουν την επιστημονική τους ματιά, όπως με κάποια περιττή ίσως κομψότητα, τους καταλογίζει η Avril Cameron, παρουσίασαν τον βυζαντινό άνθρωπο ως φοβισμένο, μόνο, βυθισμένο μέσα στις δεισιδαιμονίες και μακριά από τις χαρές της ζωής. Μια ανεπηρέαστη ωστόσο ματιά στις πηγές μας δείχνει ότι κάθε άλλο παρά ίσχυε κάτι τέτοιο. Ο βυζαντινός άνθρωπος φαίνεται να ήταν το ίδιο ευδιάθετος και πρόσχαρος, όπως οποιοσδήποτε μεσογειακός λαός και γιορτές όπως αυτές του Δωδεκαημέρου που συνδέονταν με τα Χριστούγεννα τον έβγαζαν στο δρόμο και τον έκαναν να ξεχνάει τα προβλήματά του και να γλεντάει. Τα Βυζαντινά Χριστούγεννα ήταν το αποτέλεσμα και το επισφράγισμα ακριβώς αυτής της διάθεσής του[1].

 

Ερυθρές 20^η Δεκεμβρίου 2021

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Ποιητής – Ιστοριοφίδης-Στρεβλωτης ιστορικών γεγονότων

---

[1] Αναφορά του Κωνσταντίνου Καρατόλιου στην ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου Historical Quest

ΕΡΥΘΡΕΣ: Απόσχιση για δημιουργία νέου Δήμου, η μόνη πλέον επιλογή βιωσιμότητας

Το κείμενο αυτό αποτελεί την πρότασή μου, που θα κατατεθεί ενώπιον της Συνέλευσης των Κατοίκων της Δημοτικής Κοινότητας Ερυθρών, η οποία  θα διεξαχθεί στις 18.06.2022.

 

Πριν από 12 περίπου χρόνια, με το πρόγραμμα «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» επιβλήθηκε η συνένωση των Δήμων Μάνδρας, Ερυθρών, Βιλίων και της Κοινότητας Οινόης, από την οποία προέκυψε ο σημερινός Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, αποτελούμενος πλέον από 4 Δημοτικές Κοινότητες, αλλά και από 23 οικισμούς, που διασπείρονται σε μία αχανή έκταση 426,197 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ένας Δήμος, που εξαρχής αποδείχθηκε ότι δημιουργήθηκε όχι με βάση τις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες και αναπτυξιακές ανάγκες των περιοχών του και των τοπικών κοινωνιών του, αλλά με γνώμονα μικροπολιτικές σκοπιμότητες, χωρίς υπόβαθρο διαχειριστικής επάρκειας, χωρίς οποιαδήποτε εμπεριστατωμένη μελέτη βιωσιμότητας του και χωρίς καμία ενιαία αναπτυξιακή στρατηγική.

 

Στην πορεία  του χρόνου, οι ελλείψεις αυτές σε συνδυασμό με την διαρκή και μόνιμη διαχειριστική ανεπάρκεια των διοικητικών του υπηρεσιών και των πολιτικών εκπροσώπων του, ανέδειξαν έναν Δήμο, του οποίου τα κύρια χαρακτηριστικά ήταν ο συγκεντρωτισμός, η διοικητική δυσλειτουργία και η αποδυνάμωση, έως εξαλείψεως, της ενδοδημοτικής αποκέντρωσης και της τοπικής δημοκρατίας. Ανέδειξαν ένα μίζερο δημαρχοκεντρικό μοντέλο, του οποίου η δράση περιορίζεται κυρίως στην αναπαραγωγή του, χωρίς κανένα επιχειρησιακό σχεδιασμό, που να βασίζεται πρωταρχικά στην ισόρροπη ανάπτυξη και ενδοδημοτική συνοχή.

 

Τα αποτελέσματα της λειτουργίας του διοικητικού αυτού μορφώματος, που στην συνέχεια εξελίχθηκε σε    «τερατούργημα», καταγράφονται κυρίως ως αρνητικά αποτυπώματα στις Δημοτικές Κοινότητες, που τον συγκροτούν.

 

Στις Ερυθρές τα αποτυπώματα αυτά, λαμβάνουν ιδιαίτερη μορφή και διαστάσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν αντιμετωπίζουμε μία απλή «έλλειψη ενδιαφέροντος», αλλά ουσιαστικά επιλογές που συντείνουν στην πλήρη υποβάθμιση του χωριού. Δεν είναι μόνον η έλλειψη προσωπικού και μέσων για την αντιμετώπιση των αναγκών της «καθημερινότητας», είναι κυρίως η παντελής έλλειψη εφαρμόσιμων πολιτικών, που αφορούν κυρίως έργα, που σχετίζονται με την βιώσιμη αναπτυξιακή προοπτική του τόπου. Και η έλλειψη αυτή έλαβε και λαμβάνει χώρα, παρά τις συγκροτημένες προτάσεις και εισηγήσεις του Συμβουλίου της Δημοτικής μας Κοινότητας. Ήδη από τον Οκτώβριο του έτους 2019, το Συμβούλιο είχε υποβάλει επεξεργασμένη πρόταση επιχειρησιακού προγράμματος για τις Ερυθρές για την χρονική περίοδο 2020-2024, η οποία μάλιστα είχε εγκριθεί από την Συνέλευση των Κατοίκων στις 25.10.2019. Το πρόγραμμα αυτό,  αποτελούμενο από 31 αναπτυξιακές προτάσεις, που αφορούσαν το Περιβάλλον και την Ποιότητα Ζωής, την Κοινωνική Πολιτική, την Τοπική Οικονομία και Απασχόληση και την Διοικητική Αποτελεσματικότητα των δημοτικών υπηρεσιών, παρά το ότι αφορούσε μία ρεαλιστική προοπτική δυναμικής ανάπτυξης του χωριού μας, ουδόλως απασχόλησε την  Δημοτική Αρχή.

 

Ο Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, όχι μόνο δεν «ασχολήθηκε» με τις αναπτυξιακές μας προτάσεις, αλλά περιόρισε τις «δράσεις» του στις Ερυθρές επιδεικνύοντας, είτε την διαχειριστική του ανεπάρκεια με χαρακτηριστική περίπτωση του κτιρίου του Γυμνασίου των Ερυθρών, το οποίο εξακολουθεί και παραμένει ερημωμένο, είτε την επιλεκτική φορομπηχτική πολιτική συνεχίζοντας να εισπράττει το «τέλος» αποχέτευσης από τους συμπολίτες μας χωρίς ανταπόδοση εκτέλεσης έργων.  

 

Σήμερα, μετά από 11 και πλέον χρόνια από την εφαρμογή του προγράμματος «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» η Δημοτική Κοινότητα Ερυθρών βρίσκεται μπροστά σε δύο (2) πλέον κρίσιμες επιλογές.

 

Η μία επιλογή είναι να αθετήσει το Συμβούλιο, οριστικά και τελεσίδικα, τις διακηρυκτικές αρχές και τις προγραμματικές θέσεις του και να ακολουθήσει τον δρόμο της εξάρτησής του από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή, ευελπιστώντας στα όποια αποτελέσματα ευνοϊκής μεταχείριση. Πρόκειται για την χείριστη επιλογή, που έχει ήδη δοκιμασθεί και εφαρμοσθεί στο παρελθόν, με καταστρεπτικά αποτελέσματα ως προς την τοπική αναπτυξιακή προοπτική και τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Η άλλη επιλογή, με δεδομένη πλέον την, επί σειρά ετών έμπρακτη, μόνιμη και πεισματική άρνηση της Δημοτικής Αρχής να αποδεχθεί τις προτάσεις του Συμβουλίου για βιώσιμη τοπική ανάπτυξη, η οποία οδηγεί σε μαρασμό, είναι αυτή της απόσχισης της Δημοτικής Κοινότητας Ερυθρών με σκοπό την δημιουργία νέου Δήμου, με άλλες όμορες Κοινότητες. Πρόκειται για την πλέον δύσκολη και επίπονη, πλην όμως επιβεβλημένη ανάγκη επιβίωσης των Ερυθρών, επιλογή, που προϋποθέτει διαρκή αγώνα, συνεχή λαϊκή κινητοποίηση και κατάλληλη επιστημονική προετοιμασία και επεξεργασία.

 

Με βάση τα όσα προαναφέρονται, καλούμε το Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας, με συνέπεια και σοβαρότητα να αγωνισθεί από κοινού με τους συμπολίτες μας, χωρίς καμία παρέκκλιση και αναστολή, για την απόσχιση προς δημιουργία νέου Δήμου, προβαίνοντας με προγραμματισμό και μεθοδικότητα στις ικανές και αναγκαίες επεξεργασίες και μελέτες για την κατάρτιση ειδικής πρότασης, που θα υποβληθεί στα αρμόδια διοικητικά όργανα προς λήψη σχετικών αποφάσεων.

 

Δημοτική Κοινότητα Ερυθρών 11^η Ιουνίου 2022

 

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

 

  

861Β: Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

 

 

Η Πέμπτη, είναι για εμένα, μια ιδιαίτερη, από επαγγελματική άποψη ημέρα, για τον λόγο ότι περαιώνω διάφορες εργασίες στην πόλη της Ελευσίνας, πράγμα, που, για απροσδιόριστη αιτία με κάνει πιο χαλαρό.

Λόγω της χαλαρότητας αυτής, αλλά και της άνεσης του χρόνου, που διέθετα, αποφάσισα να μεταβώ, από το Κριεκούκι  στην πρωτεύουσα της Δυτικής Αττικής, κάνοντας χρήση του αστικού λεωφορείου 861Β, που αναχωρούσε στις 9 π.μ..

Φέροντας στον ώμο μου την, κατάμεστη από έγγραφα, δερμάτινη τσάντα μου κατευθύνθηκα από την κατοικία μου στην περιοχή του τερματικού σταθμού. Πλησιάζοντας στο συγκεκριμένο σημείο διαπίστωσα ότι το λεωφορείο είχε ήδη αφιχθεί, αναμένοντας επιβάτες για να εκτελέσει τον σχεδόν ατέρμονο δρομολόγιό του. Έξω από το όχημα και πλησίον αυτού έστεκε αγέρωχος ο οδηγός, με ένα λίαν απλανές βλέμμα και κυρίως με μία έκφραση λύπης και απογοήτευσης. Η όλη στάση, το βλέμμα και η έκφραση του εργαζόμενου αυτού πρόδιδε μία σιωπηρή κραυγή απόγνωσης του τύπου: «Τι δουλειά έχω εδώ εγώ σ’ αυτόν τον περίεργο και απόμακρο τόπο;».

 

Αφού, προσπέρασα τον οδηγό, τον οποίο και καλημέρισα, χωρίς να λάβω αντίστοιχη απόκριση, δεν επιχείρησα να εισέλθω στο όχημα, αλλά κατευθύνθηκα προς το οπίσθιο μέρος αυτού, όπου διαπίστωσα την ύπαρξη δύο ατόμων, αρσενικού γένους και απροσδιόριστης ηλικίας. Τα άτομα αυτά, τα οποία ήταν προφανώς υποψήφιοι επιβάτες φαίνονταν να περιεργάζονται στο σκάφος του λεωφορείου, με τρόπο, που φανέρωνε ότι καθόλου έως σπανίως χρησιμοποιούσαν αστική συγκοινωνία.

 

Από τις φυσιογνωμίες τους, αλλά κυρίως και από την προπεριγραφόμενη συμπεριφορά τους έκρινα ότι δεν έπρεπε να ήταν Κριεκουκιώτες και ότι μάλλον θα προέρχονταν από κάποιο κοντινό χωριό της Βοιωτίας. Θα πρέπει να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι η κρίση μου αυτή, μπορεί να ήταν αυθαίρετη. Τούτο οφείλεται κυρίως σε αβάσιμες αντιλήψεις και ανερμάτιστες ιδεοληψίες, που επικρατούν σε μία μερίδα της κοινωνίας του τόπου της μόνιμης κατοικίας μου, σχετικά τους κατοίκους των γειτονικών χωριών. Αντιλήψεις και ιδεοληψίες, που δεν με έχουν αφήσει ανέγγιχτο.

 

Θυμάμαι, όταν πριν από 20 και πλέον χρόνια, υλοποιούσα την απόφασή μου για μόνιμη παραμονή μου στο Κριεκούκι, δέχθηκα πολλές συμβουλές από ηλικιακά μεγαλύτερούς μου, νυν συμπολίτες μου. Ειδικότερα, θυμάμαι, τον καλοσυνάτο, γείτονά μου, Τάκη Μπέλση, που αφού μου ανέφερε, ότι έκανα πολύ καλή επιλογή ως προς τον τόπο της μόνιμης διαμονής μου στην συνέχεια με συμβούλευε να ενσωματωθώ στην τοπική κοινωνία, παίρνοντας τα καλά στοιχεία αυτής και αποκρούοντας τα κακά. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως επί λέξει μου έλεγε: «Πρόσεξε γιατί διαφορετικά θα γένεις χερότερος από αυτούς». Την συμβουλή του αυτή, εγώ λόγω του μικροαστικού μου εγωισμού, εγώ απαξίωσα, μην λαμβάνοντας την καθόλου υπόψη. Αποτέλεσμα: Μετά από 20 χρόνια, όχι μόνον να έχω γίνει χειρότερος, αλλά θα έλεγα και χείριστος.

 

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τις αυτοκριτικές μου σκέψεις, όταν ο οδηγός, με μίαν απροσδιόριστη κραυγή, που πρόδιδε ρητή εντολή, κάλεσε τους επιβάτες να εισέλθουν στο λεωφορείο, λόγω της άμεσης αναχώρησής του.

 

Αμέσως μετά την είσοδό μας στο λεωφορείο, τα δύο άτομα, που προανέφερα, αφού ευγενικά με καλημέρισαν, με ρώτησαν, που θα βρουν εισιτήρια για την μεταφορά τους. Μόλις τους δήλωσα, ότι στην περιοχή δεν υπάρχουν εκδοτήρια εισιτηρίων, κατάλαβα ότι κατακλύσθηκαν από πικρία και απογοήτευση, αλλά και από άγχος, που προφανώς προκαλούταν, από το ότι φαντάζονταν, ότι θα συνέβαινε σε ενδεχόμενο έλεγχο. Να σημειώσω ότι τα αισθήματα αυτά, των προφανώς κοινωνικά υπεύθυνων και ευαίσθητων αυτών ανθρώπων, ουδόλως είχαν προκληθεί και σε εμένα, ο οποίος, όντας προκλητικά αμέριμνος και χωρίς καμία στοιχειώδη ενσυναίσθηση δημοσίου καθήκοντος, είχα επιβιβασθεί χωρίς εισιτήριο.

 

Αμέσως με το που ξεκίνησε προς αναχώρηση το λεωφορείο, αυτό διέκοψε απότομα την πορεία του. Ο λόγος ήταν ότι κατά την αναχώρησή του από το σημείο του τερματικού του σταθμού, το λεωφορείο συνάντησε απρόσμενα την πορεία επερχόμενου τρακτέρ από την οδό Πλαταιών προς το κέντρο του χωριού. Ο οδηγός άρχισε να βρίζει με ακατάληπτες φράσεις τον οδηγό του ελκυστήρα, ο οποίος ανταπέδιδε αντίστοιχες, όμοιας ποιότητας, φράσεις . Στην συνέχεια η αντιπαράθεση κορυφώθηκε, δεδομένου ότι και οι δύο οδηγοί, απευθυνόμενοι, ο ένας προς τον άλλον, προέβαιναν σε άσεμνες χειρονομίες. Τέλος, και χωρίς να δοθεί κάποιο στίγμα αμοιβαίων εξηγήσεων, τα οχήματα συνέχισαν την πορεία τους.

 

Φθάνοντας στο ύψος της Εθνικής Τράπεζας, το λεωφορείο διέκοψε την πορεία του, προκειμένου να επιβιβασθούν οι εκεί αναμένοντες επιβάτες. Πλησίον της στάσης αυτής, στην εξωτερική πλευρά της καφετέριας του Μπάλα, έστεκε αγέρωχος ο ιδιοκτήτης της, ο οποίος, ενώ έδινε κοφτές εντολές στους διαρκώς τρεχάτους ντελιβαράδες του, παρατηρούσε με ύφος περηφάνειας και αυτοεπιβεβαίωσης την άφιξη του λεωφορείου, στην ύπαρξη του οποίου θεωρούσε ότι είχε συμβάλει καθοριστικά.

 

Αμέσως με την είσοδό τους, από το σημείο αυτό, οι επιβαίνοντες άρχισαν να ρωτούν εναγωνίως εάν υπάρχουν εισιτήρια και από που μπορούν να τα προμηθευθούν. Η απόλυτη σιωπή την οποία εισέπραξαν, δημιούργησε και σε αυτούς αισθήματα πικρίας και απογοήτευσης, τα οποία όμως δεν τους παρακώλυσαν, δεδομένου ότι αμέσως μετά στρογγυλοκάθισαν στις θέσεις της καμπίνας του λεωφορείου.

 

Η συνέχεια της πορείας μας προς τα Βίλια ήταν εκνευριστικά ήσυχη. Ουδείς και ουδεμία  μιλούσε σε κανένα, ουδείς και ουδεμία μιλούσε στο κινητό και κάθε περίπτωση, ουδείς και ουδεμία παραμιλούσε.

 

Το λεωφορείο έφθασε στα Βίλια, όπου ανέμεναν την επιβίβασή τους 5-6 άτομα. Αφού αντάλλαξαν αμοιβαία βλέμματα καχυποψίας με τους ήδη υπάρχοντες επιβάτες από το Κριεκούκι, στην συνέχεια άρχισαν να απευθύνουν εναγωνίως ερωτήματα σχετικά την ύπαρξη και την ανεύρεση εισιτηρίων. Αφού εισέπραξαν στις εύλογες απορίες τους, σιωπή, στη συνέχεια κατέλαβαν τις υφιστάμενες κενές θέσεις για να απολαύσουν την μεταφορική τους μετάβαση στους τόπους προορισμού τους.

 

Οφείλω να σημειώσω, ότι κατά την έλευση του λεωφορείου στα Βίλια και κατά τον χρόνο της εκεί επιβίβασης, ο  τοπικός Πρόεδρος της Κοινότητας, έστεκε αντικρύζοντας με αυτοθαυμασμό την άφιξη του λεωφορείου. Προφανώς, θεωρούσε ότι είχε και αυτός μερίδιο στην λειτουργία της αστικής συγκοινωνίας.

 

Η παρουσία τόσο του Προέδρου της Κοινότητας Ερυθρών, όσο και αυτού των Βιλίων κατά την άφιξη του αστικού λεωφορείου στους τόπους άσκησης των καθηκόντων τους, οφειλόταν προφανώς στα προαναφερόμενα αισθήματα, που τους κατέκλυζαν. Σε τούτο μάλιστα συνηγορεί και το ότι δεν προκύπτει από τις κείμενες νομοθετικές διατάξεις, θεσμική υποχρέωση των Προέδρων των Δημοτικών Κοινοτήτων, να υποδέχονται τα αστικά λεωφορεία κατά την άφιξή τους.

 

Ενώ το λεωφορείο, είχε ήδη διέλθει από την στροφή εισόδου-εξόδου προς το Βίλια και κατευθυνόταν προς Οινόη, στην περιοχή, που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το πρατήριο καυσίμων της REVOIL, διέκοψε την πορεία του προκειμένου να παραλάβει από την εκεί υφιστάμενη στάση αναμένοντα επιβάτη. 

 

Αμέσως μετά την επιβίβαση, καταλάβαμε ότι είχε εισέλθει στο λεωφορείο μία ηλικιωμένη μαυροντυμένη κυρία, που κρατούσε ένα χονδρό μπαστούνι και της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό ήταν το λίαν ψυχρό, πλην όμως έντονα βλοσυρό της ύφος. Η επιβάτης, δεν είχε προλάβει να βρει θέση, ότι το λεωφορείο ξεκίνησε απότομα. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα η επιβάτης πρόσκαιρα να στροβιλιστεί και στην συνέχεια, αν όχι να «προσγειωθεί», να καθίσει αναγκαστικά σε θέση, που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από τα δύο άτομα άγνωστης προέλευσης, που είχαν επιβιβασθεί μαζί μου από το Κριεκούκι. Λόγω της απότομης κίνησης αυτής και της ταλαιπωρίας, που υπέστη η επιβάτης, αυτή εκστόμισε υβριστικές  φράσεις - τις οποίες και που τις θυμάμαι ντρέπομαι – οι οποίες αφορούσαν στην γενετησία δραστηριότητα των θηλυκών μελών της οικογένειας του οδηγού.

 

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα έντονα από την παρουσία και την συμπεριφορά της ηλικιωμένης κυρίας, η οποία σημειώτεον μου θύμιζε κάτι, που όμως αδυνατούσα να το προσδιορίσω.

 

Οι προβληματισμοί μου συνεχίζονταν απτόητοι έως ότου φθάσαμε στο Μάζι ή κατά την καλλικρατική εκδοχή Δημοτική Κοινότητα Οινόης. Ο λόγος της διακοπής των προβληματισμών μου δεν ήταν άλλος παρά ένα ανεξήγητο και αξιοπερίεργο θέαμα, που αντίκρισα φθάνοντας στο ύψος του εκεί ευρισκόμενου δημοτικού καταστήματος: Στην πρόσοψη του καταστήματος είχε αναρτηθεί υπερμεγέθης πινακίδα στην οποία με τεράστια γράμματα αναγράφονταν η φράση «ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ ΟΙΝΟΗΣ – Γραφείο Ληξιάρχου», ενώ κατά από αυτήν υπήρχε σαφώς μικρότερη ως προς το μέγεθος πινακίδα, όπου με μικρά επίσης στο μέγεθος γράμματα αναγραφόταν η φράση «ΔΗΜΟΤΙΚΉ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΟΙΝΟΗΣ».

 

Προσπερνώντας από το σημείο αυτό και έχοντας ήδη εντυπωσιασθεί από το προαναφερόμενο πρωτοφανές θέμα, περιέπεσα σε κατάσταση πλήρους πνευματικής αδράνειας, απομακρύνοντας και το τελευταίο ίχνος προβληματισμού, που προηγουμένως νοητικά με απασχολούσε.

 

Στην συνέχεια φθάσαμε στο ύψος του οικισμού του Πανοράματος ή του Οικισμού ΤΙΤΑΝ όπως παλιότερα αποκαλούταν. Εκεί επιβιβάσθηκαν περί τα 4-5 άτομα, τα οποία είχαν δύο βασικά χαρακτηριστικά : Το πρώτο ήτα ότι διέθεταν ύφος, που θα το ζήλευε και ο τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων και το δεύτερο ήταν ότι διέθεταν εισιτήρια.

 

Φθάνοντας στο ύψος της Αγίας Σωτήρας, το λεωφορείο  διέκοψε για μία ακόμη φορά την πορεία του. Ήταν προφανές ότι στην  εκεί ευρισκόμενη στάση ανέμενε επιβάτης. Μόλις το άτομο εισήλθε στο λεωφορείο, κρίνοντας από το μπλε σκούρο κοστούμι, που φορούσε, το ταμπελάκι, που έφερε στο πέτο και κυρίως το ύφος ρωμαίου κήνσορα που είχε πάρει το πλαδαρό και ακατέργαστο πρόσωπό του, όλοι οι συνεπιβάτες καταλάβαμε ότι δεν επρόκειτο για έναν συνηθισμένο επιβάτη. Επρόκειτο για ελεγκτή του Ο.Α.Σ.Α. .

 

Αμέσως με την διαπίστωση αυτή, εντός της καμπίνας του λεωφορείου επικράτησε πανικός. Ήταν μάλιστα τέτοιο το μέγεθος του πανικού, αλλά και της αλλοφροσύνης, που επικράτησε, που θα μπορούσε άνετα να τα συγκρίνει με τον πανικό και την αλλοφροσύνη, που επικράτησε στην Κωνσταντινούπολη, όταν εισήλθε έφιππος και ορμών εντός αυτής ο Μωάμεθ ο Β΄ο Πορθητής. Ο πανικός και η αλλοφροσύνη είχε προκαλέσει έντονη ψυχική αναστάτωση σε όλους τους επιβάτες, πλην αυτών που είχαν επιβιβασθεί από τον οικισμό του Πανοράματος, οι οποίοι έδειχναν, είτε αδιάφοροι στην καλύτερη περίπτωση, είτε στην χειρότερη ενδόμυχα ευαρεστημένοι.

 

Δεν είχαμε προλάβει ακόμη να συνέλθουμε από το σοκ, που είχαμε υποστεί, όταν ο ελεγκτής, με στεντόρεια φωνή, ανέφερε ή μάλλον δήλωσε:

-«Τα εισιτήριά σας.»

 

Ενώ προετοίμαζα την σαθρή κατά τα άλλα νομική επιχειρηματολογία μου προκειμένου να προασπίσω τα δικαιώματά μου ως εξ ανάγκης λαθρεπιβάτης, διαπίστωσα ότι ο ελεγκτής κατευθυνόταν προς τα δύο πρόσωπα, που είχαν επιβιβασθεί μαζί μου στο Κριεκούκι.

 

-«Τα εισιτήριά σας.»

 

Έμπλεα φόβου και οδύνης τα άτομα αυτά, απέναντι στην ρητή και σαφή εντολή του ελεγκτή για την επίδειξη του, κατά το νόμο προβλεπόμενου, παραστατικού, αποκρίθηκαν έμπλεα φόβου και ταπεινότητας.

-«Ξέρετε εμείς……δεν έχουμε…ψάξαμε στο Κριεκούκι αλλά δεν βρήκαμε….δεν θα το ξανακάνουμε ……ξέρετε…»

 

- «Δεν ξέρω τίποτε. Θα με ακολουθήσετε στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα» τους δήλωσε ενώ περαιτέρω τους ανέφερε τις οδυνηρές συνέπειες του νόμου εξ αιτίας της δόλιας συμπεριφοράς τους.

 

Ενώ ο ελεγκτής συνέχισε να αναφέρει προς τους άτυχους επιβάτες το ψαλτήρι των νομίμων συνεπειών, το λεωφορείο άρχισε να διακόπτει την πορεία του, προφανώς γιατί θα επιβιβαζόταν κάποιος, που ανέμενε στην επόμενη στάση.

 

Καθ΄όλο το τελευταίο χρονικό διάστημα, και ενώ οι δύο επιβάτες άκουγαν αποσβολωμένοι τον ελεγκτή, την όλη σκηνή παρακολουθούσε με επιτηδευμένη, θα έλεγε κανείς, προσήλωση, η περίεργη ηλικιωμένη πορεία.

 

Ο ελεγκτής στην συνέχεια απαίτησε, από τα δύο προαναφερόμενα πρόσωπα, αποδεικτικά στοιχεία της ταυτότητάς τους.

 

-«Δεν τα έχουμε….ξέρετε;»

 

-         «Αν δεν τα έχετε εσείς, ποιος θα τα έχει: Η Μαρία;», δήλωσε με ειρωνικό ύφος ο ελεγκτής.

 

-«Τα έχω εγώ». Δήλωσε με αποφασιστικότητα η ηλικιωμένη.

 

- « Και που’ ντα;» Δήλωσε ο έντονα απορημένος ελεγκτής.

 

- « Να’ τα ….πάρτα» αντέλεξε η μαυροφορεμένη, η οποία αμέσως μετά ύψωσε το μπαστούνι και με περίτεχνο τρόπο το κατέβασε στον ώμο του άτυχου ελεγκτή. Στην συνέχεια το ελεγκτικό όργανο έχασε την ισορροπία του, τρέκλισε και μετακινήθηκε βίαια προς την μεσαία θύρα του λεωφορείου, η οποία κατά την στιγμή εκείνη και ενώ το λεωφορείο διέκοπτε την πορεία του, περιέργως πως άνοιξε. Αποτέλεσμα τοι ανοίγματος αυτού σε συνδυασμό με την ακουσία μετακίνηση του ελεγκτή ήταν ο τελευταίος να βρεθεί εκτός λεωφορείου και να επιπέσει στην άκρη του δρόμου, όπου κουτρουβαλίσθηκε μέχρι να φθάσει σε παρακείμενο αγρό.

 

Ο οδηγός, όχι μόνο δεν αντέδρασε για το φοβερό γεγονός που είχε συμβεί εντός του χώρου κυριαρχίας του, αλλά στην συνέχεια έκλεισε την μεσαία θύρα συνεχίζοντας αμέριμνος την πορεία του. Αντιθέτως ο έρμος ελεγκτής παρέμενε κατασκονισμένος εντός του αγρού, που είχε καταλήξει, υβρίζοντας τους επιβάτες και αλλά του συνόλου της κοινωνίας.

 

Μόλις, εμείς οι άνευ εισιτηρίου επιβαίνοντες, αντιληφθήκαμε τί ακριβώς είχε συμβεί και ότι όχι μόνο ο έλεγχος είχε διακοπεί, αλλά και ότι είχαμε απαλλαγεί από τις συνέπειες του, ξεσπάσαμε σε ζωηρά χειροκροτήματα και όχι μόνον. Πολλοί από τους επιβαίνοντες άρχισαν να αγκαλιάζονται μεταξύ τους με πρόδηλη πανηγυρική χαρά. Ο καθήμενος μάλιστα πίσω από εμένα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, αλλοδαπός, μάλλον Ασιάτης, έσπευσε να με εναγκαλισθεί, πράγμα, που εγώ ευχαρίστως αποδέχθηκα, δεδομένου ότι η μεγάλη μου χαρά, είχε παραμερίσει κάθε ψήγμα ρατσιστικής μου διάθεσης.

 

Τελικά εν μέσω πανηγυρισμών το λεωφορείο αφίχθη στην Ελευσίνα, όπου αποβιβάσθηκε το σύνολο των επιβατών, μεταξύ των οποίων και εγώ, όπου θα ασκούσα τα σημερινά μου καθήκοντα υπερασπίζοντας το νομό και το δίκαιο ………………………

 

 

 

Δημοτική Κοινότητα Ερυθρών 27^η Μαΐου  2022

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας