ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ Ι.Μ. ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ: Εύλογες απορίες αναζητούν απαντήσεις

 

1. ΙΣΤΟΡΙΚΟ

1.1. Η Μονή Προφήτη Ηλία της Δημοτικής Κοινότητας Ερυθρών του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής, φέρεται, σύμφωνα με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, να έχει ιδρυθεί κατά τον 11^ο αιώνα[1], το δε σημερινό κτιριακό συγκρότημα αυτής έχει κατασκευασθεί κατά τους μεταβυζαντινούς χρόνους. Ολόκληρο το κτιριακό συγκρότημα της Μονής έχει χαρακτηρισθεί με την Υ.Α. Πολιτισμού και Επιστημών Β1/Φ26/8589/200/21.02.1985 ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο λόγω της παλαιότητάς του, ενώ περαιτέρω έχει ορισθεί ζώνη προστασίας 100 μέτρων από τον περίβολο της Μονής [2] .  Η εν λόγω Μονή, φέρεται να λειτουργεί καθ΄όλο το χρονικό διάστημα της Οθωμανικής κυριαρχίας.

 

1.2. Στις 25.09.1833, εκδίδεται Βασιλικό Διάταγμα, με βάση το οποίο μονές, οι οποίες διέθεταν στο δυναμικό τους λιγότερο από έξι μοναχούς διαλύονταν, η δε περιουσία τους, κινητή και ακίνητη περιερχόταν στο Ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα στο Εκκλησιαστικό Ταμείο, προκειμένου όπως, από το τίμημα της, δια πλειστηριασμού, εκποιήσεώς τους, καλυφθούν οι  δαπάνες, που αφορούσαν την λειτουργία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως αυτοτελούς Οργανισμού και της δημόσιας εκπαίδευσης[3] .

 

1.3. Στις Μονές, οι οποίες διαλύονταν σε εφαρμογή του ως άνω βασιλικού διατάγματος περιλαμβανόταν και η Μονή του Προφήτη Ηλία. Τούτο δε αδιάστικτα προκύπτει, από τον, με ημερομηνία 10.04.1837, πίνακα διαχείρισης των επικαρπίας των «διαλυθέντων μοναστηριών» της Μεγαρίδας, που έχει συνταχθεί από τον υποδιοικητή των Μεγάρων. Σύμφωνα δε με την απογραφείσα, ανακεφαλαίωση η περιουσία της διαλυθείσης Μονής του Προφήτη Ηλία Ερυθρών, κατά τον χρόνο της διάλυσής της ανερχόταν σε 640 ελαιόδεντρα[4] . Περαιτέρω η διάλυση της Μονής αυτής προκύπτει από το σύνολο του αρχειακού υλικού, που τηρείται από τις υπηρεσίες των Γενικών Αρχείων του Κράτους (Γ.Α.Κ.), όπου αυτή φέρεται ως διαλυθείσα[5]   

 

1.4. Η Μονή του Προφήτη Ηλία, η οποία στο μεταξύ, ήδη από το 1985, έχει χαρακτηρισθεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο[6], (ανα)συστάθηκε, με την, με αριθμό 4798/2356/05.11.2019, πράξη της Ιεράς Συνόδου Της Εκκλησίας Της Ελλάδος[7]. Επειδή η εν λόγω Μονή, φέρεται ιδρυθείσα ή συσταθείσα πριν από την έναρξη εφαρμογής  του Ν.590/1977, στην προκειμένη περίπτωση ετίθετο σε εφαρμογή οι διατάξεις του άρθρου 25 παρ. του Ν.4301/2014, σύμφωνα με τις οποίες, έπρεπε, κατά την σύσταση, να υφίστανται πράξεις τακτοποίησης και εκθέσεις απογραφής των δικαιωμάτων της, από την ίδια την Μονή ή τους διαδόχους της. Εν ολίγοις η Μονή όφειλε, μεταξύ άλλων, να συντάξει και μία απογραφή των περιουσιακών της στοιχείων, στα οποία περιλαμβάνονται και δικαιώματα επί ακινήτων (εμπράγματα δικαιώματα) .

 

1.5. Με την, με αριθμό 1004/680/07.04.2021, πράξη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Της Ελλάδος[8], ορίσθηκαν, μεταξύ άλλων και τα εξής:

α) Καθορίσθηκε ο τρόπος εκμίσθωσης ακινήτων της Μονής προς τρίτους (άρθρα 1 έως και 10).

β) Καθορίσθηκαν οι όροι παραχώρησης χρήσης της ακίνητης περιουσίας της Μονής (άρθρα 11-12).

γ) Καθορίσθηκαν οι όροι εκποίησης, ανταλλαγών, αγορών και αντιπαροχών ακινήτων της Μονής (άρθρα 13-20).

δ) Ορίσθηκε επί λέξει ότι: «Η Ιερά Μονή δύναται να επενδύει, κατόπιν αδειοδοτήσεως και σχεδιασμού, εις νομικά πρόσωπα, τα οποία λειτουργούν εγκαταστάσεις επί αγροτεμαχίων της, συστημάτων Ανανεωσίμων Πηγών Ενεργείας (φωτοβολταϊκά-ανεμογεννήτριαι), με σκοπόν, κατόπιν σχετικών επωφελών συμβάσεων, την χρήσιν της παραγομένης ηλεκτρικής ενεργείας υπό της Ιεράς Μονής ή την πώλησιν αυτής εις το δίκτυον. Η διαδικασία πραγματοποιείται και κατακυρώνεται δι’ αποφάσεως του Ηγουμενοσυμβουλίου, μη απαιτουμένης ετέρας εγκρίσεως.» (άρθρο 21). Εν ολίγοις, δόθηκε η δυνατότητα στην Μονή να συμμετέχει επωφελώς σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, που σχετίζονται με την παραγωγή ενέργειας και την ευρύτερη οικονομία της αποκαλούμενης «πράσινης ανάπτυξης».

ε) Ορίσθηκε επίσης ότι η Μονή :  «Κατέχει περί τα τρία (3) μετόχια, ήτοι: α) Το Ιερόν μετόχιον Αγίου Αθανασίου εις θέσιν «Στέριζα» Ερυθρών Αττικής, β) το Ιερόν μετόχιον Αγίας Τριάδος εις θέσιν «Μπούμπουκα» Ερυθρών Αττικής και γ) το Ιερόν μετόχιον Αγίου Γεωργίου εις θέσιν Κατσούλα» Δάφνης Βοιωτίας, τα οποία χρήζουν αναστηλώσεως και συντηρήσεως». (άρθρο 22 παρ.1β). Κατά τον τρόπο αυτόν οι ευρισκόμενες εκκλησίες εντός των προαναφερόμενων μετοχίων περιήλθαν στην περιουσιακή, διαχειριστική και διοικητική κυριαρχία της Μονής[9]. Επίσης κατά τον τρόπο αυτόν η Μονή απέκτησε και εμπράγματα δικαιώματα επί εκτάσεως τεσσάρων (4) στρεμμάτων πέριξ των προαναφερόμενων μετοχίων[10].

 

1.6. Η ακίνητη περιουσίας της Μονής με βάση την Έκθεση Απογραφής, που έχει συντάξει.

 Η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία στις 04.12.2020, συντάσσει, δυνάμει των διατάξεων των άρθρων 25 παρ.1, εδαφ.. Β’ του Ν.4301/2014 και 47 παρ.3β του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (Κ.Χ.Ε.Ε. Ν.590/1977), συμβολαιογραφική πράξη έκθεσης απογραφής εκκλησιαστικών ακινήτων, την  οποία και μεταγράφει στα υποθηκοφυλακεία Ερυθρών και Θηβών[11] . Στην εν λόγω έκθεση απογραφής παρατίθενται είκοσι τρία (23) ακίνητα, τα οποία φέρονται, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο τους μέρος, να βρίσκονται εντός της κτηματικής περιφέρειας της Κοινότητας Ερυθρών του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, της Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αττικής, της Περιφέρειας Αττικής και κατά το μικρότερό τους μέρος εντός της Κτηματικής Περιφέρειας της Κοινότητας Δάφνης, του Δήμου Τανάγρας, της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας. Η συνολική έκταση των ακινήτων αυτών ανέρχεται σε 5.512.410,39 τετραγωνικά μέτρα ή σε 5.512,41 περίπου στρέμματα. Το μεγαλύτερο από τα ακίνητα, που περιλαμβάνεται στην έκθεση είναι αυτό, με τον αριθμό 23, που φέρεται να βρίσκεται στην θέση «ΛΙΒΑΔΙ – ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ», συνολικής έκτασης 5.213.035,00 τετραγωνικών μέτρων ή 5.213,035 στρεμμάτων.

 

 1.7. Ο φερόμενος, με βάση την Έκθεση Απογραφής, τρόπος κτήσης των εμπραγμάτων δικαιωμάτων επί των προαναφερόμενων ακινήτων.

Με βάση την ως άνω Έκθεση Απογραφής, η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία, ισχυρίζεται ότι έχει αποκτήσει την κυριότητα επί των προαναφερόμενων ακινήτων[12] με τις προϋποθέσεις της τακτικής, άλλως της έκτακτης χρησικτησίας, δεδομένου  ότι (κατά τους σχετικούς ισχυρισμούς) τα ακίνητα αυτά είχαν περιέλθει στην Μονή από την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας και μέχρι και σήμερα τα νέμεται και τα κατέχει χωρίς να έχει ενοχληθεί από κανένα.

 

 

1.8. Περαιτέρω ιδιοκτησία της Μονής.

Περαιτέρω η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία, φέρεται να είναι κυρία του ακινήτου, που συνιστά τον περιβάλλοντα χώρο του κτίσματος αυτής, έκτασης 15.000 τετραγωνικών μέτρων, την οποία έχει αποκτήσει από δωρεά από την Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνας. Η εν λόγω έκταση ουσιαστικά ταυτίζεται με την ζώνη προστασίας 100 μέτρων από τον περίβολο της Μονής, όπως αυτή προσδιορίσθηκε με την  Υ.Α. Πολιτισμού και Επιστημών Β1/Φ26/8589/200/21.02.1985[13]

 

 

2. ΠΡΟΚΥΠΤΟΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ.

α) Σχετικά με τα εμπράγματα δικαιώματα της Μονής.

α) Με βάση τα όσα προπαρατίθενται, η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία, σε εκτέλεση του από 25.09.1833 Β.Δ., διαλύθηκε, η δε περιουσία της, κινητή και ακίνητη περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα στο Εκκλησιαστικό Ταμείο, προκειμένου όπως, από το τίμημα της, δια πλειστηριασμού, εκποιήσεώς τους, καλυφθούν οι  δαπάνες, που αφορούσαν την λειτουργία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ως αυτοτελούς Οργανισμού και της δημόσιας εκπαίδευσης. Τούτο δε, όπως προαναφέρεται αδιάστικτα αποδεικνύεται και προκύπτει από έγγραφα που τηρούνται στις Υπηρεσίες του Γενικού Αρχείου του Κράτους (Γ.Α.Κ.)[14], όπου η Ιερά Μονή φέρεται ως διαλυθείσα.

 

β) Από τον συνδυασμό των διατάξεων, που επέχουν ισχύ Νόμου, Διαταγμάτων: α) Δ/γμα 4/12/1834 «Περί της ιδιοκτησίας των εν τοις Μοναστηρίοις μοναχών», β) Δ/γμα της 25/8/1833 «Περί των Βασιλείω Μοναστηρίων», γ) Δ/γμα της 26/4/1834 «Περί ιδιόκτητων μοναστηρίων και εκκλησιών»,  δ) Δ/γμα της 20/5/1836 «Περί των εκκλησιατικών κτημάτων», ε) Δ/γμα της 13/7/1838 και ζ) Δ/γμα της 29/4/1843, σαφώς προκύπτει ότι εκ των κτημάτων των διαλυθεισών Ιερών Μονών, ιδρύθηκε νέο Νομικό Πρόσωπο με την επωνυμία «ΠΑΛΑΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΤΙΚΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ», στο οποίο μεταβιβάσθηκε όλη η περιουσία των διαλυθεισών Ιερών Μονών, ανεξάρτητη όλως και διακεκριμένη από την περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου και του οποίου η διαχείριση, κατά το άρθρο 5 του από 29/4/1843 Δ/τος ανατέθηκε στον Υπουργό Οικονομικών , ο οποίος νομίμως το εκπροσωπεί. Το εκκλησιαστικό αυτό Ταμείο εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να υφίσταται χωρίς να έχει καταργηθεί από καμία διάταξη μεταγενέστερου νόμου[15]. Με την διάταξη του άρθρου 3 παρ.1 του Ν.1539/1938 «Περί προστασίας των δημοσίων κτημάτων», ορίζεται ότι: «Ως ακίνητα του Δημοσίου, κατά τας διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων 1 και 2, νοούνται και τα ακίνητα κτήματα των διαλελυμένων Μονών, τα περιελθόντα και ανήκοντα εισέτι εις το Παλαιόν Εκκλησιαστικόν Ταμείον» .

 

γ) Ως εκ τούτου και σε κάθε περίπτωση, εύλογη προκύπτει η εξής απορία: Πως είναι δυνατόν η Μονή να ισχυρίζεται ότι διαθέτει ακίνητη περιουσία, ενώ αυτή (περιουσία) έχει περιέλθει λόγω της διαλύσεως της στο Παλαιό Εκκλησιαστικό Ταμείο, το οποίο εξακολουθεί νομίμως να υφίσταται έως και σήμερα;

 

β) Σχετικά με την επικαλούμενη χρησικτησία επί των ακινήτων.

βα) Πως είναι δυνατόν η Μονή να επικαλείται, προς θεμελίωση του δικαιώματος κυριότητας επί ακινήτων,  χρησικτησία, όταν αυτή είναι κατά τον νόμο[16] ανεπίπτρεπτη σε βάρος του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «ΠΑΛΑΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ», το οποίο κατά τα προαναφερόμενα είναι ο νόμιμος δικαιούχος των ακινήτων αυτών;

ββ) Πως είναι δυνατόν η Μονή να ισχυρίζεται ότι νέμεται και κατέχει τα ακίνητα αυτά από τη εποχή της Οθωμανικής επικυριαρχίας, ενώ δεν επικαλείται κανενός είδους Οθωμανικό τίτλο, όπως λ.χ. ταπί, χοτζέτι ή βουγιουρδί;

βγ)  Περαιτέρω, ακόμη και αν αποδεχθούμε τους ισχυρισμούς της  Μονής περί συνεχούς και αδιάλειπτης κατοχής και νομής των ακινήτων αυτών, γεννάται ένα πρόσθετο ζήτημα-κρίσιμο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να διενεργούνται πράξεις νομής και κατοχής καθ΄όλο το χρονικό διάστημα από το έτος 1833 έως και σήμερα, υπέρ ενός ανύπαρκτου νομικού προσώπου, δεδομένου ότι η Μονή και ως εκκλησιαστική δομή και ως νομική προσωπικότητα διαλύθηκε κατ΄εφαρμογή του Β.Δ. 25.09.1833;

 

γ) Ως προς την περίπτωση του ακινήτου στην θέση «ΘΕΡΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ».

Στην προκειμένη περίπτωση η Μονή προς θεμελίωση των αξιώσεών της επί του αναφερόμενου στην Εκθεση Απογραφής ακινήτου, με αριθμό 23, στην θέση Προφήτης Ηλίας Λιβάδι έκτασης 5.213.035,00, (στο οποίο προφανώς περιλαμβάνεται και αγροτικό ακίνητο έκτασης 849,50 στρεμμάτων στην θέση Κουρμπάν Γεφύρι της κτηματικής περιφέρειας της Κοινότητας Ερυθρών[17])  επικαλείται στην Έκθεση αυτήν διάφορα διοικητικά και δικαστικά έγγραφα[18] . Η επίκληση των εγγράφων αυτών εγείρει σοβαρότατους προβληματισμούς. Ειδικότερα:

γα) Κατ΄αρχάς στα εν λόγω έγγραφα ως ιδιοκτήτης της έκτασης φέρεται η συγχωνευθείσα Μονή του Προφήτη Ηλία με αυτήν της Μονής της Φανερωμένης. Στα έγγραφα αυτά δεν αναφέρεται αν η συγχώνευση αυτή έλαβε κατ΄εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 21 του Ν.4684/1930 και με βάση ποιά διοικητική πράξη. Περαιτέρω εύλογη απορία γεννάται σχετικά με το πως έλαβε χώρα η εν λόγω συγχώνευση μεταξύ Μονών, εκ των οποίων η μία είχε, κατά τα προαναφερόμενα διαλυθεί και ως εκ τούτου δεν διέθετε αυτοτελή νομική προσωπικότητα για να καταστεί συγχωνευτέα.

 

γβ) Κατά το άρθρο 1 ΒΔ/τος 3/15-12-1833 «Περί διορισμού του φόρου βοσκής και του δια τα εθνικοϊδιόκτητα λιβάδια εγγείου φόρου κατά τα έτη 1833-1834», όλα τα λιβάδια, δηλαδή οι βοσκότοποι, για την επικαρπία των οποίων δεν υπάρχει έγγραφο (ταπί) εκδοθέν επί τουρκοκρατίας, θεωρούνται δημόσια και η νομή τους παραμένει στο Δημόσιο. Στην προκειμένη περίπτωση πως είναι δυνατόν η Μονή να ισχυρίζεται την υπέρ αυτής ύπαρξη εμπραγμάτων δικαιωμάτων, χωρίς την επίκληση κρατικού Οθωμανικού εγγράφου (ταπί);

 

γγ) Τέλος η συμπερίληψη του ακινήτου του λιβαδιού στην Έκθεση Απογραφής, ενδεχομένως άγει σε αμφισβήτηση της κυριότητας ακινήτων, που έχουν περιέλθει με νόμιμο τρόπο στους σημερινούς ιδιοκτήτες (χαρακτηριστική η περίπτωση των ακινήτων στην θέση Κουρμπάν Γεφύρι), είτε με παραχωρητήρια, που εκδοθήκαν λόγω του αναδασμού των εκεί ευρισκομένων εκτάσεων, είτε μεταγενέστερα με μεταβιβαστικά συμβολαιογραφικά έγγραφα. Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό;  

 

δ) Ως προς την περαιτέρω ιδιοκτησία της Μονής.

Όπως προπαραθέτουμε η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία, φέρεται να είναι κυρία του ακινήτου, που συνιστά τον περιβάλλοντα χώρο του κτίσματος αυτής, έκτασης 15.000 τετραγωνικών μέτρων, την οποία έχει αποκτήσει από δωρεά από την Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων και Σαλαμίνας. Η εν λόγω έκταση ουσιαστικά ταυτίζεται με την ζώνη προστασίας 100 μέτρων από τον περίβολο της Μονής, όπως αυτή προσδιορίσθηκε με την  Υ.Α. Πολιτισμού και Επιστημών Β1/Φ26/8589/200/21.02.1985[19]. Με ποιο τρόπο είχε γίνει κυρία του ακινήτου αυτού η δικαιοπάροχος της Μονής, Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων, λαμβανομένων υπόψη των δικαιωμάτων του Εκκλησιαστικού Ταμείου;

 

 

 

Κοινότητα Ερυθρών 16^η Αυγούστου 2021

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας

 

---

[1] «Ο Όσιος Μελέτιος ο Νέος», Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, Αρχιεπισκόπυ Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Αθήνα 1968.

[2] Υ.Α. Β1/Φ26/8589/200 Υπουργού Πολιτισμού (Φ.Ε.Κ. Β’ φ.184/08.04.1985).

[3] Ὄθων, ἐλέω Θεοῦ Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος. Ἐπὶ τῇ προτάσει τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Παιδείας Γραμματέως Ἡμῶν 28 Αὐγούστου (9 Σεπτεμβρίου) 1833, περὶ φορολογίας καὶ μισθώσεως τῶν μοναστηριακῶν, διατάττομεν, 1. Κατὰ τὴν ἀναφορὰν τῆς Συνόδου, ὅλα τὰ ἐγκαταλελειμμένα καὶ ἔρημαμοναστήρια καὶ μοναστηριακὰ κτήματα θέλουν εἰσοδεύεσθαι ἀπὸ τοῦ νῦν διὰ τῶν Γενικῶν Ἐφόρων εἰς λογαριασμὸν τοῦ δημοσίου καὶ πρὸς τὴν σκοπουμένην βελτίωσιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Παιδείας, 2. Ὑπὸ τὴν αὐτὴν κατηγορίαν ὑπάγονται καὶ τὰ ἐν τῷ ὑπὸ γράμμα Β. καταλόγω τῆς Συνόδου σημειούμενα μοναστήρια, ἐν οἷς ὀλίγοι τινὲς μονάζουν ἀκόμη καὶ νῦν, ὄχι πλέον τῶν 6 μοναχῶν, ἂφ΄οὗ οὗτοι μετατεθῶσιν εἰς ἄλλα μοναστήρια.

[4]  Η από 20.09.1834, αναφορά περί ανακεφαλαιώσεως του Έπαρχου Μεγαρίδος

[5]  Αρχείο Μοναστηριακών, φ. 63 Μοναί Επαρχίας Μεγαρίδος: Ηλίας (Προφήτης).- (Μονή διαλελυμένη).- Δήμος Ερυθρών. (1833-1866)  http://arxeiomnimon.gak.gr/search/resource.html?tab=01&id=12803

[6] Υ.Α. Β1/Φ26/8589/200 Υπουργού Πολιτισμού (Φ.Ε.Κ. Β’ φ.164/08.04.1985.

[7] Φ.Ε.Κ. Β’/4952/31.12.2019

[8] Φ.Ε.Κ. Β’/1914/13.05.2021

[9] Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 4 περ. α του Κανονισμού Ιεράς Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος 39/1972 - ΦΕΚ Α-103/30-6-1972 «Περί των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Ιερών Μονών και των Ησυχαστηρίων»: «α)Μετόχιον είναι παράρτημα Ι. τινός Μονής υποτελές αυτή, ανήκον περιουσιακώς, διαχειριστικώς και διοικητικώς εις την κυρίαρχον ταύτην Μονήν, εν ω διαβιούσι μοναχοί ανήκοντες εις την Ι. Μονήν και ελεγχόμενοι υπ’ αυτής. Το Μετόχιον δεν αποτελεί ίδιον Νομικόν Πρόσωπον αλλά παράρτημα του Νομικού Προσώπου της Ι. Μονής εις ην ανήκει. Ο υπό της Ι. Μονής οριζόμενος υπεύθυνος του Μετοχίου περιορίζεται εις ενεργείας και αρμοδιότητας υπό της κυριάρχου Μονής καθοριζομένας.»

[10] Σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 2 περ. γ του Ν. 1811/1988 : «Κύρωση της «Σύμβασης παραχώρησης στο Δημόσιο της Δασικής και αγροτολιβαδικής περιουσίας των Ιερών Μονών της Εκκλησίας της Ελλάδος, που συμβάλλονται στη σύμβαση αυτή». (ΦΕΚ 231/Α/13-10-1988)

 

[11] Σχετική συμβολαιογραφική πράξη, με την οποία καταγράφεται το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της Μονής.

[12] Τα οποία στο σύνολο τους αναφέρονται ως άνυδρα αγροτεμάχια, πλην αυτών, που φέρουν τους αριθμούς 22 και 23, τα οποία αναφέρονται ως λιβάδια.

[13] Υ.Α. Β1/Φ26/8589/200 Υπουργού Πολιτισμού (Φ.Ε.Κ. Β’ φ.184/08.04.1985).

[14] Αρχείο Μοναστηριακών, φ. 63 Μοναί Επαρχίας Μεγαρίδος: Ηλίας (Προφήτης).- (Μονή διαλελυμένη).- Δήμος Ερυθρών. (1833-1866)  http://arxeiomnimon.gak.gr/search/resource.html?tab=01&id=12803

[15] Γνωμοδότηση Νομικού Συμβουλίου του Κράτους με αριθμό 148/1975

[16] Αρθρο 4 του Α.Ν. 1539/1938

[17] Απόφαση, με αριθμό 4597/1934 του Εν Αθήναις Δικαστηρίου Πρωτοδικών

[18] Σελίδες 3 και 4 της Έκθεσης Απογραφής

[19] Υ.Α. Β1/Φ26/8589/200 Υπουργού Πολιτισμού (Φ.Ε.Κ. Β’ φ.184/08.04.1985).