ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΣΤΡΑ (1): Το θαύμα

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1^Ο

Το θαύμα

Απόγευμα 21^ης Δεκεμβρίου 1082 μ.Χ. – Κωμόπολη των Ερυθρών

 

Το ελαφρύ, ψιλό χιόνι, που έπεφτε ακατάπαυστα από το πρωί, το λευκό στρώμα, που με μαεστρία είχε ήδη στρωθεί και η χαμηλότατη θερμοκρασία, που επικρατούσε, δεν φαίνεται να πτοούσαν την διάθεση των κατοίκων των Ερυθρών να τιμήσουν την έναρξη των Χριστουγεννιάτικων Εορτών, που διοργάνωνε η τοπική Τούρμα, υπό την λαμπρή αιγίδα του Θεματάρχη Παλιουκιώνα. Πέρα από την έντονη κινητικότητα, που υπήρχε στους κεντρικούς δρόμους της κωμόπολης, η πυκνή παρουσία ανθρώπων στην πλατεία πρόδιδε την διοργάνωση μίας ιδιαίτερης τιμητικής Χριστουγεννιάτικης εκδήλωσης.

 

Πράγματι στην κεντρική πλατεία, απέναντι από τα πανδοχεία του Μυός και της Αννης της Παρεκκλινούσης, υποτακτικοί της Τούρμας, είχαν κατασκευάσει μία λιτή εξέδρα από ακατέργαστες βέργες σφενδάμου, η οποία ήταν έτοιμη να υποδεχθεί τους άφθαστους καλλιτέχνες πνευστών, που είχε ειδικά για την περίσταση είχε προσλάβει ο Παλιουκίων, οι οποίο στο σύνολό τους αποτελούσαν το περιλάλητο κουαρτέτο πνευστών. Το κουαρτέτο αυτό χειριζόταν με μαγικό τρόπο τα πνευστά όργανα, στα οποία περιλαμβάνονταν σουραύλια κάθε τύπου, τούμπες, βούκινα και αφρικανικές βουβουζέλες κατασκευασμένες από κέρατο βλογιοκομμένου αλάσπωτου ρινόκερου.

 

Και ενώ το εντυπωσιακό κουαρτέτο προέβαινε σε δοκιμαστικές εκτελέσεις, που πρόδιδαν την μουσική πανδαισία, που θα ακολουθούσε, πλήθος κόσμου είχε ήδη προσεγγίσει την εξέδρα αδημονώντας να εισπράξει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Απέναντι, όμως από την  εξέδρα και σε ειδικά διαμορφωμένες θέσεις, κατασκευασμένες από ξύλο μουριάς, ήδη είχαν καθίσει οι προερχόμενοι από το Θέμα της Μανδροειδυλλίας και από την τοπική Τούρμα άρχοντες. Μπροστά από τις θέσεις αυτές, δέσποζε ο κατασκευασμένος από κευρανοκτυπημένη κερασιά, θρόνος, τον οποίο είχε ήδη καταλάβει ο Παλιουκίωνας.

 

Ο καιρός επέβαλε βαρύ ντύσιμο για τους παριστάμενους άρχοντες, οι οποίοι είχαν φροντίσει πάνω από τους μεταξωτούς πολύχρωμους χιτώνες τους να έχουν ενδυθεί με προβιές, κυρίως άλουστων, απροσδιορίστου φύλου, αιγοπροβάτων. Βέβαια και ως προς το σημείο αυτό ξεχώριζε ο Παλιουκίων. Φορούσε μία ειδική, για τις καιρικές περιστάσεις προβιά από αρσενικό ελάφι, που του είχαν δωρίσει οι κάτοικοι του Μύτικα, ως δείγμα ευγνωμοσύνης.

 

Μεταξύ των αρχόντων, μπορούσε εύκολα κανείς να ξεχωρίσει, πέρα από τον επιβλητικό Παλιουκίωνα, τον τοπικό διοικητή Βάλα, που σκάλιζε άκομψα το δεξί τριχωτό ρουθούνι της μύτης του, τον κομισάριο του Θέματος Μιχαήλ Σακελλάριο, που στριφογυρνούσε το κεφάλι του, σαν περισκόπιο υποβρυχίου, αναζητώντας πιθανές ύποπτες κινήσεις μέσα στο παριστάμενο πλήθος, τον σιδερόφρακτο κομισάριο, ενετικής καταγωγής Τζιότι Ντι Κολοβέντζο, με το πασίγνωστο βλοσυρό του ύφος καθώς επίσης και του δούκα τον εξ Αιγύπτου Ραφτόπουλο, με το γνωστό σαρδόνιο, πλην όμως λίαν εξοντωτικό του χαμόγελο.

 

Στα πέριξ του χώρου της εκδήλωσης είχαν διασπαρεί μέλη της αδυσώπητης τοπικής στρατοχωροφυλακής, τα οποία υπό της διαταγές του διοικητή τους Αθανασίου Κομίνη, περιφρουρούσαν τον χώρο, φροντίζοντας για την ασφάλεια των αρχόντων. Είχαν δε ιδιαίτερα τεταμένη την προσοχή τους, δεδομένου, ότι είχαν λάβει πληροφορίες για ύποπτες κινήσεις και δράσεις της αβυσσαλέας ομάδας του Σωτηρίου του Κώνστα, του γνωστού αιρετικού μοναχού, ο οποίος δεν δίσταζε να δημιουργεί, ανά πάσα στιγμή, ταραχώδεις και χαοτικές καταστάσεις, προκειμένου να ικανοποιεί τα ιδεοληπτικά του σύνδρομα. Η παρουσία του υποδεκανέα της στρατοχωροφυλακής Κωνσταντίνου Βαρβά, γνωστού για την σκαιότητα του χαρακτήρα του και την ωμότητα των βδελυρών του πράξεων, τόνιζε ιδιαίτερα το επίπεδο της προστατευτικής κινητοποίησης.

 

Ενώ, το κουαρτέτο, ολοκλήρωνε τις δοκιμαστικές του εκτελέσεις, ο Θεματάρχης, σηκώθηκε από την θέση του και με μία ανάλαφρη κίνηση του αριστερού του χεριού, που απέπνεε επιβεβαίωση άκρατης εξουσίας, έδωσε, ουσιαστικά εντολή, για την έναρξη της εκδήλωσης. Την αυτή αρχοντική κίνηση έκανε ο Παλιουκίων και προς τα μέλη της χορωδίας της συντεχνίας των Γκρούεζων, τα οποία ήταν ήδη έτοιμα να συνδράμουν με τις αγνές παιδιάστικές φωνές τους στην τέλεση της μουσικής αυτής τελετής.

 

Αμέσως, τέθηκαν σε πλήρη λειτουργία τα πνευστά όργανα του κουαρτέτου, τα οποία είχαν συντονιστεί, παίζοντας ένα χαρακτηριστικό άσμα των Αγίων αυτών ημερών. Ταυτόχρονα, τα μέλη της χορωδίας, συγχρονισμένα με την εξαίσια μουσική των πνευστών, άρχισαν μελωδικά να ψάλλουν:

Άγιε Θανάση στο νου σου να 'χεις.

Ότι για 'μένα πάντα θα υπάρχεις.

Στις άγιες νύχτες θα σε γυρεύω.

Είμαι παιδί και σαν παιδί στα θαύματα πιστεύω        

 

Η όμορφη αυτή μελωδία έσπειρε την απόλυτη γαλήνη, τόσο στους άρχοντες, όσο και στο παρευρισκόμενο πλήθος, που απολάμβανε μία τόσο ποιοτική εκδήλωση, που τιμούσε μεγαλοπρεπώς τις άγιες αυτές ημέρες.

 

Όμως το κλίμα αυτό της γαλήνης, δεν έμελε να διαρκέσει για πολύ. Ξαφνικά και ενώ έρεε ο μελίρρυτος ήχος της μουσικής και της χορωδίας, μία άγρια φωνή, διέκοψε την σιγή της θεσπέσιας αυτής τέρψης. Ήταν ο Γεώργιος των Πιπιτσιδών, που είχε προβάλει από την άκρη της πλατείας, στο ύψος του πανδοχείου του Βάλα, ο οποίος με όλη την δύναμη της φωνής του έκραζε:

 

- Κάτι σοβαρό συνέβη στο θεραπευτήριο………..κάτι άλλαξε τρομακτικά και απότομα.

 

Τόσο το πλήθος, όσο και κυρίως οι άρχοντες ξαφνιάστηκαν έντονα και έδειχναν απότομα έντονα ανησυχία. Το κουαρτέτο και η χορωδία είχαν διακόψει, ενώ ένα είδος αναταραχής άρχισε να απλώνεται και στο παρευρισκόμενο πλήθος.

 

Ο Παλιουκίων, επιδεικνύοντας χαρακτηριστική ψυχραιμία, που άρμοζε με τελειότητα στο αξίωμά του, είπε με στεντόρεια φωνή:

-Τι συμβαίνει; Είναι σοβαρό; Και αν είναι σοβαρό πρέπει να δούμε από κοντά τι πράγματι συμβαίνει……….

Μετά από αυτό ο Θεματάρχης σηκώθηκε από την θέση του και κινήθηκε εκτός πλατείας με προφανή κατεύθυνση το τοπικό θεραπευτήριο. Αμέσως, χωρίς καμία περίσκεψη, τον ακολούθησαν τόσο οι λοιποί άρχοντες, όσο και οι περισσότεροι από το παρευρισκόμενο πλήθος.

 

Φθάνοντας, μετά από λίγο, έξω από το θεραπευτήριο ο Θεματάρχης και οι υπόλοιποι αντίκρισαν ένα πρωτοφανές θέαμα: Το θεραπευτήριο είχε αλλάξει μορφή, είχε κατά κάποιο τρόπο μικρύνει, είχε γίνει λιτό και εντός αυτού δεν υπήρχε το πλήθος των θεραπόντων, που παρείχε τις ιατρικές και φαρμακευτικές του υπηρεσίες. Μόνος εντός της αίθουσας του κτιρίου, που είχε απομείνει, ήταν ο θεραπευτής Σαγματάς, ο οποίος κοιτούσε απλανώς και αδιάφορα σε άγνωστη μάλιστα κατεύθυνση. Υπήρχε όμως και κάτι το φρικιαστικό και αποτρόπαιο: Ο μέχρι πρότινος αρχιθεραπευτής Μαλεύς Ο Θραξ, ο οποίος έφερε σημεία βαρβάρου βασανισμού, είχε τεθεί προς τιμωρία στο απαξιωτικό και κακοποιητικό  όργανο του κλοιού και έδειχνε ότι υπέφερε.

 

Όλοι έμειναν σιωπηλοί και αποσβολωμένοι.

Ξαφνικά κάποιος από το πλήθος άρχισε να φωνάζει δυνατά:

-Θαύμα, έγινε θαύμα…….Ο Άγιος Αθανάσιος έκαμε θαύμα…………