Το Κριεκούκι θέλει και μπορεί, οι Δημοτικές Αρχές δεν επιθυμούν..........

 

Το Κριεκούκι, στο πρόσφατο παρελθόν, αξίωσε είτε με τους συλλογικούς του φορείς, είτε με θα θεσμικά όργανα εκπροσώπησής του, τόσο την προβολή του, όσο και την κοινωνικά ωφέλιμη αναπτυξιακή του προοπτική. Παρά την προβολή όμως των σχετικών αξιώσεων, το Κριεκούκι παραμελήθηκε, από την Δημοτική Αρχή, επιβεβαιώνοντας, ότι ο Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, ως κατασκευασμένο διοικητικό τερατούργημα, λειτουργεί συγκεντρωτικά, σε βάρος των Κοινοτήτων, που τον συναποτελούν.

Για του λόγου το αληθές θα αναφερθούμε σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που αποτελούν και αντίστοιχα δείγματα χαρακτηριστικής γραφής της λειτουργίας των εκάστοτε Δημοτικών Αρχών, που ουδεμία σχέση έχουν με την ανάγκη εκπλήρωσης των αρχών της ενδοδημοτικής συνοχής και αποκεντρωμένης ανάπτυξης.

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ : ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Με την, με  αριθμό 2/2018, απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, η οποία ελήφθη, κατά τη συνεδρίαση της 5ης Φεβρουαρίου 2018, επί του θέματος «Συζήτηση και λήψη απόφασης για συμμετοχή του Δήμου στο υπό ίδρυση Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής», ορίσθηκε να γίνει αποδεκτή η ίδρυση και λειτουργία του Τμήματος Επιστημών Οίνου, Αμπέλου και Ποτών, της Σχολής Τροφίμων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, στην  Κοινότητα Βιλίων. Στην εισήγηση της τότε Δημάρχου κ. Ιωάννας Κριεκούκη, που έγινε αποδεκτή δεν αναφερόταν κανένα άλλο επιστημονικό, λειτουργικό ή παραγωγικό κριτήριο, ενώ αγνοείτο παντελώς η αντικειμενική δυνατότητα να υποδεχθεί το Κριεκούκι το  συγκεκριμένο Τμήμα.

 

Εννέα (9) συλλογικοί φορείς του Κριεκούκιου, αντιδρούν στην απόφαση αυτή και απαιτούν την λειτουργία του εν λόγω Τμήματος εντός της Κοινότητας, επικαλούμενοι την παραγωγική φυσιογνωμίας του χωριού και τις αντικειμενικές δυνατότητες, που μπορούν να παρασχεθούν εντός αυτού, τόσο για την στέγαση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων (διάθεση δημοτικών κτιρίων), όσο και για την πρακτική εκπαίδευση των σπουδαστών (4.000 καλλιεργήσιμα στρέμματα αμπελιού, ύπαρξη σχετικών οργανωμένων παραγωγικών μονάδων κ.λ.π.).

 

Στην συνέχεια υποβάλλεται από τους φορείς σχετική αναφορά προς το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και την Περιφέρεια Αττικής καθώς επίσης και προς τον Δήμο.

 

Τόσο η προηγούμενη, όσο και η σημερινή Δημοτική Αρχή, επέδειξαν πλήρη αδιαφορία προς την εύλογη απαίτηση των συλλογικών φορέων για την εγκατάσταση του εν λόγω Πανεπιστημιακού Τμήματος. Η αντίδραση των εκπροσώπων των Δημοτικών Αρχών, πέρα από την αδιαφορία τους αυτή, εκδηλώθηκε και με ειρωνείες του τύπου : «Ελα μωρέ τι το θέλετε το Πανεπιστήμιο εκεί πάνω;».

 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ : ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕΠΕΤΕΙΩΝ 

Το έτος 2021, συνέπεσε με δύο ιστορικές επετείους, ανυπέρβλητης κοσμοϊστορικής σημασίας για τον Ελληνισμό: Η μεν πρώτη συνέπεσε με την συμπλήρωση 2.500 ετών από την μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.), η δε δεύτερη με την συμπλήρωση 200 ετών  από την έναρξη της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του Ελληνικού λαού (1821).

Ως γνωστόν η μάχη των Πλαταιών, διεξήχθη εντός γεωγραφικού χώρου, που ανήκει κατά την μεγαλύτερή του έκταση στην Κοινότητα Ερυθρών του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, δηλαδή στο Κριεκούκι. Ο χώρος της μάχης αυτής δίκαια έχει χαρακτηρισθεί ως παγκόσμιο μνημείο αγώνα για την ελευθερία και ως σύμβολο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού έθνους.

Περαιτέρω, η εθνικοαπελευθερωτική μας επανάσταση, αποτελεί κορυφαίο και κομβικό σημείο δυναμικής έκφρασης της εθνικής μας συνείδησης, όπως αυτή  σφυρηλατήθηκε και διαμορφώθηκε από τους συνεχείς αγώνες και γενικότερα τις έμπρακτες εκφάνσεις του αντιστασιακού φρονήματος του λαού μας.

Παρά την βαρύνουσα σημασία των τόσο σημαντικών επετειών μας και την επιβαλλόμενη ανάγκη προβολής τους σε τοπικό επίπεδο, ο Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, ουσιαστικά επέδειξε πλήρη αδιαφορία.

Ως προς την πρώτη επέτειο, παρά τις εισηγήσεις της Κοινότητας Ερυθρών, δεν έλαβε καμία πρωτοβουλία, τόσο για την προβολή της γενικότερα, όσο και  για την περαιτέρω ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου. Ειδικότερα μάλιστα, ενδεικτικά αναφέρω ότι παρά το ότι είχε συνταχθεί, από επιτροπή, που είχε συσταθεί με απόφαση του Συμβουλίου της Κοινότητας, ειδικό φυλλάδιο με αναφορά στο ιστορικό γεγονός και στις συνέπειες, που αυτό προκάλεσε, με σκοπό την διανομή του στους μαθητές όλων των σχολικών μονάδων, ο Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, ουδεμία προθυμία επέδειξε για την εκτύπωση και αναπαραγωγή του

 

Ως προς την δεύτερη, περιορίσθηκε σε μία πενιχρή συνεισφορά προβολής στα πλαίσια των ετήσιων πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ειδικότερα και ενδεικτικά μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση ο Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας, παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις των εκπροσώπων του, έμπρακτα αρνήθηκε να πρόταση της Κοινότητας για μετονομασία ανώνυμης οδού, σε οδό Αιτής, προς τιμή του κράτους αυτού, που χρονικά πρώτο, ανά την υφήλιο, αναγνώρισε τον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα. 

 

Κατά τον τρόπο αυτόν, η Δημοτική Αρχή, εγκλωβισμένη στην συγκεντρωτική της λογική και ιδεοληψία, αρνήθηκε  ουσιαστικά να ανταποκριθεί  στον καθήκον της απέναντι τόσο στην ιστορία, όσο και στο έθνος, απαξιώνοντας μάλιστα πλήρως την αντίστοιχη προσπάθεια της Κοινότητας των Ερυθρών.

 

Κοινότητα Ερυθρών 30^η Ιανουαρίου 2022

 

Παναγιώτης Κουτσουλέλος

Ι.ΜΟΝΗ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ : 10 εύλογα ερωτήματα αναζητούν πειστικές απαντήσεις

 

Όπως έχουμε αναφέρει σε προγενέστερα σχετικά σημειώματά μας, η  Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία στις 04.12.2020, συνέταξε, δυνάμει των διατάξεων των άρθρων 25 παρ.1, εδαφ.. Β’ του Ν.4301/2014 και 47 παρ.3β του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (Κ.Χ.Ε.Ε. Ν.590/1977), συμβολαιογραφική πράξη έκθεσης απογραφής εκκλησιαστικών ακινήτων, την  οποία και μεταγράφει στα υποθηκοφυλακεία Ερυθρών και Θηβών[1] . Στην εν λόγω έκθεση απογραφής παρατίθενται είκοσι τρία (23) ακίνητα, τα οποία φέρονται, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο τους μέρος, να βρίσκονται εντός της κτηματικής περιφέρειας της Δημοτικής Κοινότητας Ερυθρών του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, της Περιφερειακής Ενότητας Δυτικής Αττικής, της Περιφέρειας Αττικής και κατά το μικρότερό τους μέρος εντός της Κτηματικής Περιφέρειας της Κοινότητας Δάφνης, του Δήμου Τανάγρας, της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας. Η συνολική έκταση των ακινήτων αυτών ανέρχεται σε 5.512.410,39 τετραγωνικά μέτρα ή σε 5.512,41 περίπου στρέμματα. Το μεγαλύτερο από τα ακίνητα, που περιλαμβάνεται στην έκθεση είναι αυτό, με τον αριθμό 23, που φέρεται να βρίσκεται στην θέση «ΛΙΒΑΔΙ – ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ», συνολικής έκτασης 5.213.035,00 τετραγωνικών μέτρων ή 5.213,035 στρεμμάτων. Περαιτέρω, με πλέον πρόσφατη έκθεση απογραφής[2], η Μονή Προφήτη Ηλία δήλωσε ότι έκταση 2.090 τετραγωνικών μέτρων, που βρίσκεται στην ίδια θέση, δηλαδή στην περιοχή με την φερόμενη ονομασία «ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ-ΛΙΒΑΔΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ», ανήκει σε αυτήν.

 

Η Μονή προκειμένου να θεμελιώσει τα εμπράγματα δικαιώματά της επί των ακινήτων, που περιγράφονται στις προαναφερόμενες εκθέσεις απογραφής, αναφέρεται σε ιστορικό (που περιλαμβάνεται ως ιδιαίτερο κεφάλαιο στις εκθέσεις), που φέρεται να βεβαιώνει την έννομη σχέση της με τα ακίνητα αυτά.

 

Από το λόγω ιστορικό προκύπτουν αβίαστα διάφορα εύλογα ερωτήματα ή και ομάδες ερωτημάτων, που χρήζουν εμπεριστατωμένης απάντησης. Από το σύνολο των ερωτημάτων αυτών ή των ομάδων των ερωτημάτων αυτών, επιλέγουμε για λόγους οικονομίας δέκα (10) , τα οποία και παραθέτουμε με το σημερινό μας σημείωμα. Συγκεκριμένα:

 

1. Η Μονή, φέρεται, κατ΄αυτήν, να έχει ιδρυθεί κατά τον 11^ο  αιώνα μ.Χ. . Πως όμως θεωρείται ως χρόνος ίδρυσης ο προαναφερόμενος αιώνας, ενώ σύμφωνα, με την Υ.Α. Πολιτισμού και Επιστημών Β1/Φ26/8589/200/21.02.1985 έχει αξιολογηθεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο λόγω της παλαιότητάς του, που ανάγεται χρονολογικά στους μεταβυζαντινούς χρόνους, δηλαδή στην χρονική περίοδο 1453 έως και 1830;[3]   

 

2. Γιατί, ενώ η Μονή φέρεται ως διαλυθείσα, σε εκτέλεση του, από  25.09.1833 Βασιλικού Διατάγματος[4], δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των διαλυόμενων μονών, που προσαρτάται στο εν λόγω διάταγμα;

 

3. Ακόμη και στην περίπτωση, κατά την οποία η Μονή διαλύθηκε, για ποιο λόγο η όποια περιουσία της παρέμεινε κατά κυριότητα σ΄αυτήν και δεν μεταβιβάσθηκε στο Εκκλησιαστικό Ταμείο, που συστάθηκε για να αξιοποιεί τις περιουσίες των διαλυμένων μονών;

 

4. Αν δεχθούμε ως δεδομένο ότι η Μονή διαλύθηκε σε εκτέλεση του προαναφερόμενου διατάγματος και ως εκ τούτου έπαυσε να διαθέτει νομική προσωπικότητα, πως είναι δυνατόν να δηλώνεται από τους εκπροσώπους της ότι έχει αποκτήσει την κυριότητα επί των δηλούμενων ακινήτων με τις προϋποθέσεις της τακτικής, άλλως της έκτακτης χρησικτησίας, δεδομένου  ότι (κατά τους σχετικούς ισχυρισμούς) τα ακίνητα αυτά είχαν περιέλθει στην Μονή από την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας και από τότε έως και σήμερα τα νέμεται και τα κατέχει χωρίς να έχει ενοχληθεί από κανένα[5]. Πως είναι δυνατόν ένα ανύπαρκτο νομικό πρόσωπο (λόγω διάλυσης) να ασκεί πράξεις νομής και κατοχής, ειδικότερα για το χρονικό διάστημα από το έτος 1833 (φερόμενος χρόνος διάλυσης της μονής) έως και το έτος 2008 (χρόνος ίδρυσης της Μονής, σύμφωνα με τα όσα πιο κάτω παραθέτουμε);

 

5. Με δεδομένη επίσης την διάλυση της Μονής, πως είναι δυνατόν αυτή να φέρεται ως μετέπειτα συγχωνευθείσα με την Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας. Είναι δυνατόν, είτε κατά το προισχύσαν βυζαντινορωμαικό δίκαιο είτε κατά το πλέον σύγχρονο αστικό δίκαιο να συγχωνεύονται δύο νομικά πρόσωπα, από τα οποία το ένα είναι ανύπαρκτο;

 

6. Πως είναι δυνατόν η Μονή να επικαλείται, προς θεμελίωση του δικαιώματος κυριότητας επί ακινήτων,  χρησικτησία, όταν αυτή είναι κατά τον νόμο[6] ανεπίτρεπτη σε βάρος του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «ΠΑΛΑΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ», το οποίο (σε περίπτωση διάλυσης) κατά τα προαναφερόμενα είναι ο νόμιμος δικαιούχος των ακινήτων αυτών;

 

7. Πως είναι δυνατόν η Μονή να ισχυρίζεται ότι νέμεται και κατέχει τα ακίνητα αυτά από τη εποχή της Οθωμανικής επικυριαρχίας, ενώ δεν επικαλείται κανενός είδους Οθωμανικό τίτλο, όπως λ.χ. ταπί, χοτζέτι ή βουγιουρδί;

 

8. Πως είναι δυνατόν να επικαλείται η Μονή ότι ειδικότερα νέμεται και κατέχει τμήμα του  ακινήτου με την φερόμενη ονομασία «ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ-ΛΙΒΑΔΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ», το οποίο δεν είναι άλλο από το αγροτικό κτήμα (Λειβάδι) έκτασης 23.260 (!!!) στρεμμάτων, το οποίο ανήκε, αρχικά στην Κοινότητα Μάνδρας, μεταγενέστερα στον ομώνυμο Δήμο και σήμερα πλέον στον Δήμο Μάνδρας Ειδυλλίας;[7].

 

9. Η επίκληση, από την Μονή, της, με αριθμό 4597/1934 απόφασης του «Εν Αθήναις Δικαστηρίου Πρωτοδικών», σημαίνει αυτή  (Μονή), επιφυλάσσεται και για την διεκδίκηση αγροτικής έκτασης 849,50 στρεμμάτων στην θέση Κουρμπάν Γεφύρι της κτηματικής περιφέρειας της Δημοτικής Κοινότητας Ερυθρών;[8].

 

10. Η Μονή τελικά πότε (επαν)ιδρύθηκε; Στις 21.05.2008 με το, με αριθμό 63/2008 Προεδρικό Διάταγμα[9]; Η στις 31.12.2019 με την, με αριθμό 4798/2356/05.11.2019, πράξη της Ιεράς Συνόδου Της Εκκλησίας Της Ελλάδος[10]; Για ποιο λόγο για την αυτή Μονή υφίστανται οι δύο προαναφερόμενες συστατικές πράξεις;   

 

«Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω»

 

Δημοτική Κοινότητα Ερυθρών 6^η  Ιανουαρίου 2022

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας  

 

---

[1] Σχετική συμβολαιογραφική πράξη, με την οποία καταγράφεται το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της Μονής.

[2]  Η, με αριθμό  616/05.10. 2021 έκθεση απογραφής εκκλησιαστικού ακινήτου της συμβολαιογράφου Αθηνών Μαριάνθης Λάμπρου Σταμαδιανού, η οποία έχει μεταγραφεί νόμιμα στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Ερυθρών, στον τόμο  101 και με αριθμό 113

[3] Υ.Α. Β1/Φ26/8589/200 Υπουργού Πολιτισμού (Φ.Ε.Κ. Β’ φ.184/08.04.1985).

[4] Ὄθων, ἐλέω Θεοῦ Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος. Ἐπὶ τῇ προτάσει τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Παιδείας Γραμματέως Ἡμῶν 28 Αὐγούστου (9 Σεπτεμβρίου) 1833, περὶ φορολογίας καὶ μισθώσεως τῶν μοναστηριακῶν, διατάττομεν, 1. Κατὰ τὴν ἀναφορὰν τῆς Συνόδου, ὅλα τὰ ἐγκαταλελειμμένα καὶ ἔρημαμοναστήρια καὶ μοναστηριακὰ κτήματα θέλουν εἰσοδεύεσθαι ἀπὸ τοῦ νῦν διὰ τῶν Γενικῶν Ἐφόρων εἰς λογαριασμὸν τοῦ δημοσίου καὶ πρὸς τὴν σκοπουμένην βελτίωσιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καὶ τῆς Παιδείας, 2. Ὑπὸ τὴν αὐτὴν κατηγορίαν ὑπάγονται καὶ τὰ ἐν τῷ ὑπὸ γράμμα Β. καταλόγω τῆς Συνόδου σημειούμενα μοναστήρια, ἐν οἷς ὀλίγοι τινὲς μονάζουν ἀκόμη καὶ νῦν, ὄχι πλέον τῶν 6 μοναχῶν, ἂφ΄οὗ οὗτοι μετατεθῶσιν εἰς ἄλλα μοναστήρια.

[5] Σελίδα 8 της περίληψης  της  με αριθμό 19010/2020, έκθεσης απογραφής της συμβολαιογράφου Λιβαδειάς Αναστασίας Χ. Σταύρου

 

[6] Αρθρο 4 του Α.Ν. 1539/1938

[7] Σύμφωνα με τα όσα περιέχονται τόσο στην από 29.01.1936 πράξη της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Κτηματολογίου Μάνδρας, όσο και στην , με αριθμό 79/1971, απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων

[8] Απόφαση, με αριθμό 4597/1934 του Εν Αθήναις Δικαστηρίου Πρωτοδικών

[9] Φ.Ε.Κ. 91^Α/21,05.2008

[10] Φ.Ε.Κ. Β’/4952/31.12.2019

Η ακίνητη περιουσία του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας σε αμφισβήτηση

 

Το αγροτικό κτήμα (Λειβάδι) της Μάνδρας

Πριν από 86 περίπου χρόνια και συγκεκριμένα στις 29 Ιανουαρίου 1936, η Πρωτοβάθμια Επιτροπή Κτηματολογίου Μάνδρας, με σχετική της απόφαση  όρισε ότι το αγροτικό κτήμα (Λειβάδι), το οποίο βρίσκεται στην περιοχή του όρους Πάστρα, στα βόρεια όρια της τότε Κοινότητας Μάνδρας και μεταξύ των ορίων της Κοινότητας αυτής, της Δάφνης Βοιωτίας (Δαρυμάρι) και των Ερυθρών-Αττικής (Κριεκούκι), ανήκε στην κυριότητα της τότε Κοινότητας Μάνδρας. Επρόκειτο για μία απέραντη έκταση 23.260 (!!!) στρεμμάτων, στην οποία βοσκούσαν τα δεκάδες χιλιάδες ζώα τους Μανδραίοι κτηνοτρόφοι, η οποία μετά την προαναφερόμενη απόφαση, έλαβε το αριθμό 10 του κτηματολογίου της Μάνδρας[1]. Για να μην δημιουργείται καμία αμφιβολία ως προς έκταση, την θέση και τα όρια του ακινήτου αυτού, στην προαναφερόμενη απόφαση της Επιτροπής επισυνάφθηκε και σχετικό τοπογραφικό διάγραμμα (το οποίο και αποτελεί και την φωτογραφία, που συνοδεύει το σημείωμά μου αυτό).

 

Η αρχική αμφισβήτηση της κυριότητας του κτήματος και η δικαίωση του Δήμου Μάνδρας.

Η κυριότητα του κτήματος αυτού, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός των βορείων ορίων της τότε Κοινότητας Μάνδρας, που αυτή συνεπαγόταν, αμφισβητήθηκαν έντονα από την τότε Κοινότητα Δαρυμαρίου (σημερινή Κοινότητα Δάφνης, Δήμου Τανάγρας, της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας), η οποία προσέφυγε στο αρμόδιο Διοικητικό Δικαστήριο Ορίων. Όμως η προσφυγή αυτή, με την , με αριθμό 19/23.09.1937, απόφαση του προαναφερόμενου Δικαστηρίου,  απορρίφθηκε[2]. Περαιτέρω, με την από 18.07.1956, έκθεση της Επιτροπής του άρθρου 11 του τότε ισχύοντος Κώδικα Δήμου και Κοινοτήτων, καθορίσθηκαν τα διοικητικά όρια μεταξύ της Κοινότητας Δάφνης (Δαρυμάρι) και του Δήμου Μάνδρας Αττικής[3], που, εν τω μεταξύ, είχε διαδεχθεί την προϋφισταμένη Κοινότητα Μάνδρας[4], με βάση και την κυριότητα αυτού επί του εδάφους του κτήματος. Κατά της εκθέσεως αυτής η Κοινότητα Δάφνης άσκησε προσφυγή ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων του Νομού Αττικής, η οποία και απορρίφθηκε με την, από 11.02.1963, απόφαση του εν λόγω Δικαστηρίου. Στην συνέχεια η Κοινότητα Δάφνης, άσκησε, ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, την από 13.05.1965, αναίρεσή της κατά της, από 11.02.1963, απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων του Νομού Αττικής. Επί της αναιρέσεως αυτής εκδόθηκε, η, με αριθμό 1187/1967 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (Τμήμα Β’) με την οποία αναιρέθηκε η ως άνω, από 11.02.1963, απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων Νομού Αττικής και λόγω ελλιπούς αιτιολογίας, αναπέμφθηκε  η σχετική υπόθεση στο αυτό Δικαστήριο προς διευκρίνηση του πραγματικού μέρους αυτής.

 

 

Με την με αριθμό 79/30.08.1971, απόφαση του το αρμόδιο Διοικητικό Δικαστήριο Ορίων, στο οποίο, κατά τα προαναφερόμενα, είχε παραπεμφθεί η υπόθεση, με την, με αριθμό 1187/1967, απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (Τμήμα Β’) , απέρριψε την προσφυγή της Κοινότητας Δάφνης και καθόρισε τα διοικητικά όρια μεταξύ της Κοινότητας αυτής και του Δήμου Μάνδρας, λαμβάνοντας υπόψη την κυριότητα του τελευταίου επί του κτήματος[5]. Η εν λόγω απόφαση στη συνέχεια κατέστη αμετάκλητη.

 

 Η αμφισβήτηση της κυριότητας του κτήματος κατά την τρέχουσα χρονική περίοδο.

Πριν από ένα (1) περίπου έτος και συγκεκριμένα στις 04.12.2020, η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία των Ερυθρών, συνέταξε, δυνάμει των διατάξεων των άρθρων 25 παρ.1, εδαφ.. Β’ του Ν.4301/2014 και 47 παρ.3β του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος (Κ.Χ.Ε.Ε. Ν.590/1977), την, ενώπιον της συμβολαιογράφου Λιβαδειάς Αναστασίας Χ. Σταύρου, με αριθμό 19010/2020, έκθεση απογραφής εκκλησιαστικών ακινήτων, την  οποία και μεταγράφει στα υποθηκοφυλακεία Ερυθρών και Θηβών[6] . Στην εν λόγω έκθεση απογραφής παρατίθενται, μεταξύ άλλων ακινήτων, και ένα αγροτεμάχιο, που φέρεται στην θέση «ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ-ΛΙΒΑΔΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ» της κτηματικής περιφέρειας της Κοινότητας Δάφνης, της Δημοτικής Ενότητας Δερβενοχωρίων, του Δήμου Τανάγρας, της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, έκτασης αυτού 5.213.035 (!!!) τετραγωνικών μέτρων ή 5.213 (!!!!) περίπου στρεμμάτων, μετά του επ΄αυτού Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου[7]. Περαιτέρω στην αυτή έκθεση απογραφής παρατίθενται και ένα ακόμη ακίνητο  έκτασης 600 τετραγωνικών μέτρων που βρίσκεται επίσης στην προαναφερόμενη θέση με την φερόμενη ονομασία  «ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ-ΛΙΒΑΔΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ».

 

Τα εν λόγω ακίνητα, κατά σχετική δήλωση της Ιεράς Μονής Προφήτη Ηλία, που λαμβάνει χώρα στην ως άνω έκθεση απογραφής, φέρονται να περιήλθαν σε αυτήν «από αμνημονεύτων ετών και από της εποχής της τουρκοκρατίας, έκτοτε σε μέχρι και σήμερα νέμεται και κατέχει….συνεχώς, φανερώς και αδιαλείπτως, με καλή πίστη και διάνοια κυρίου, χωρίς να οχληθεί παρ΄ουδενός στην άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων της και ούτω κατέστη κυρία αυτών με τον θεσμό της τακτικής άλλως εκτάκτου χρησικτησίας»[8].

 

Τόσο από την περιγραφή, όσο και από την σχετική τοπογραφική αποτύπωση, προκύπτει ότι τα άνω ακίνητα, που περιλαμβάνονται στην,  με αριθμό 19010/2020, έκθεση απογραφής  εκκλησιαστικών ακινήτων της συμβολαιογράφου Λιβαδειάς Αναστασίας         Χ. Σταύρου, δεν (συν)αποτελούν, παρά το βόρειο τμήμα του κτήματος, που προαναφέρεται, το οποίο ανήκε αρχικά κατά κυριότητα στην Κοινότητα Μάνδρας, μετέπειτα στον Δήμο Μάνδρας και σήμερα πλέον, μετά την εφαρμογή των διατάξεων του Ν.3852/2010, στον Δήμο Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής[9].

 

Με πιο πρόσφατη έκθεση απογραφής[10], η Μονή Προφήτη Ηλία δηλώνει ότι έκταση 2.090 τετραγωνικών μέτρων, που βρίσκεται στην ίδια θέση, δηλαδή στην περιοχή με την φερόμενη ονομασία «ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ-ΛΙΒΑΔΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ», ανήκει σε αυτήν. Με βάση την έκθεση αυτή και με σχετική δήλωση της Μονής, το εν λόγω ακίνητο αποτελεί τμήμα ευρύτερης έκτασης, που της ανήκει και ότι περιήλθε σε αυτήν με τις προϋποθέσεις τις τακτικής ή της έκτακτης χρησικτησίας.

 

Με βάση τις σχετικές δηλώσεις, που περιλαμβάνονται στις προαναφερόμενες εκθέσεις απογραφής της Ιεράς Μονής Προφήτη Ηλία, αμφισβητείται η κυριότητα του βορείου τμήματος του κτήματος της Μάνδρας, έκτασης αυτού 5.215.725 (=5.213.035 + 600 + 2.090) τετραγωνικών μέτρων ή 5.215,7 (!!!!) περίπου στρεμμάτων.

 

Οι οφειλόμενες ενέργειες του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας

Με δεδομένη την εν λόγω αμφισβήτηση σε βάρος εμπραγμάτων δικαιωμάτων του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας επί του ακινήτου του, έκτασης 23.260 στρεμμάτων, η δημοτική αρχή οφείλει άμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση να προβεί στις αναγκαίες και ικανές νομικές ενέργειες, με τις οποίες:

α) Να αναγνωρισθεί η κυριότητα του κτήματος αυτού, καθ΄όλη του την έκταση, απαλλαγμένη από κάθε είδους διεκδικήσεις και

β) Να αξιώσει τον επαναπροσδιορισμό των δημοτικών ορίων με βάση τα εμπράγματα δικαιώματά του επί του κτήματος.

 

«Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω»

 

Κοινότητα Ερυθρών 2^α Ιανουαρίου 2022

Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος

Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας  

---

[1] Σύμφωνα με τα όσα περιέχονται τόσο στην από 29.01.1936 πράξη της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Κτηματολογίου Μάνδρας, όσο και στην , με αριθμό 79/1971, απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων

[2] Σελίδα 1 της, με αριθμό 79/1971, απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων

[3] Σελίδα 2, της με αριθμό 1187/1967, απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας (Τμήμα Β’)

[4] Φ.Ε.Κ. 290^Α/1946

[5] Σελίδες 4 και 5 της, με αριθμό 79/1971, απόφασης Του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων.

[6] Σχετική συμβολαιογραφική πράξη, με την οποία καταγράφεται το σύνολο της ακίνητης περιουσίας της Μονής.

[7] Σελίδες 78 επ. της, με αριθμό 19010/2020, έκθεσης απογραφής της συμβολαιογράφου Λιβαδειάς Αναστασίας Χ. Σταύρου

[8] Σελίδα 8 της περίληψης  της  με αριθμό 19010/2020, έκθεσης απογραφής της συμβολαιογράφου Λιβαδειάς Αναστασίας Χ. Σταύρου

 

[9] Φ.Ε.Κ. 87^Α/2010

[10]  Η, με αριθμό  616/05.10. 2021 έκθεση απογραφής εκκλησιαστικού ακινήτου της συμβολαιογράφου Αθηνών Μαριάνθης Λάμπρου Σταμαδιανού, η οποία έχει μεταγραφεί νόμιμα στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Ερυθρών, στον τόμο  101 και με αριθμό 113