Ετος 490 π.χ., μήνας Σεπτέμβριος, Μαραθώνας. Μία τεράστια στρατιωτική δύναμη αποτελούμενη από 120.000 άνδρες αποβιβάζεται στην παραλία του Μαραθώνα με σκοπό την εισβολή και την κατάληψη της πόλης – κράτους της Αθήνας. Πρόκειται για την εμπροσθοφυλακή της μοναδικής υπερδύναμης της εποχής, της Περσικής Αυτοκρατορίας, που αναζητώντας πρόσβαση στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, επιχειρεί να συντρίψει τις Ελληνικές πόλεις – κράτη, που στέκονται εμπόδιο στους στρατηγικούς επεκτατικούς της σχεδιασμούς. Απέναντι στην στρατιωτική δύναμη αυτή, ορθώνει το ανάστημά του ο ελληνικός συμμαχικός στρατός αποτελούμενος από 10.000 Αθηναίους και 1.000 Πλαταιείς.
Η στρατηγική ιδιοφυΐα του Μιλτιάδη και κυρίως η ακλόνητη θέληση των Ελλήνων για ελευθερία και η αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν στο πεδίο της μάχης, οδηγούν τον, μέχρι τότε, ατρόμητο Περσικό στρατό στην πρώτη, στρατηγικής σημασίας, ήττα του. Καθοριστικής σημασίας στην μεγάλη αυτή νίκη αποτέλεσε η συμμετοχή των οπλιτών, που κοινωνικά προέρχονταν από τα ανερχόμενα λαϊκά στρώματα, που στήριζαν σθεναρά την Αθηναϊκή Δημοκρατία.
Η επιτυχής, για τον συμμαχικό Ελληνικό στρατό, έκβαση της μάχης δίκαια χαρακτηρίστηκε κοσμοϊστορικής σημασίας, δεδομένου ότι έδωσε στις ελληνικές πόλεις κράτη την ευκαιρία να επιζήσουν για τρεις τουλάχιστον επιπλέον δημιουργικούς αιώνες, όποτε και ανάπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό, στη βάση του οποίου διαμορφώθηκε ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός.
Τη στρατιωτική ικανότητα και αποτελεσματικότητα, που επέδειξε, κατά τη μάχη του Μαραθώνα, ο ελληνικός συμμαχικός στρατός, θέλησαν κάποιοι στη σύγχρονη περίοδο να αμφισβητήσουν ή ακόμη και να απαξιώσουν κάνοντας χρήση του μύθου του Εχετλαίου. Αξιοποιώντας σχετική αφήγηση του περιηγητή Παυσανία, αρνητές της ιστορικής πραγματικότητας, που κινούνται στο χώρο της θεωρίας των συνομωσιών, ισχυρίζονται στην προκειμένη περίπτωση τα εξής: Σε μία κρίσιμη στιγμή της μάχης και ενώ η ζυγαριά της νίκης έγερνε προς τους Πέρσες, εισέρχεται, ίσως και από άλλη χρονική διάσταση (!!!) στο πολεμικό πεδίο ένας γιγαντόσωμος στρατιώτης, με περίεργη για την εποχή ενδυμασία, με μεγάλη γενειάδα, που κρατούσε ένα επίσης περίεργο όπλο που εξαπόλυε αστραπές. Ο στρατιώτης αυτός ήταν ο Εχετλαίος, ο οποίος με τη χρήση του όπλου του, που σπέρνει τον όλεθρο και τον πανικό στον Περσικό αυτοκρατορικό στρατό, ανατρέπει, υπέρ του Ελληνικού συμμαχικού στρατού την εξέλιξη της μάχης και κατ’ αυτόν τον τρόπο συμβάλλει αποφασιστικά στην νικηφόρα έκβασή της. Πρόκειται φυσικά για καλλιεργούμενο μύθο, που χρησιμοποιεί την παρουσία του Εχετλαίου ως από μηχανής θεό, χωρίς όμως μέχρι σήμερα να ανατρέψει την ιστορική πραγματικότητα.
Έτος 2018 μ.χ., μήνας Μάιος, Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας. 5 ½ περίπου μήνες μετά την φονική και καταστροφική πλημμύρα της 15ης Νοεμβρίου 2017, οι κάτοικοι, όχι μόνο της πολύπαθης πόλης της Μάνδρας, αλλά και ολόκληρου του Δήμου, έχουν να αντιμετωπίσουν σωρεία προβλημάτων, που είτε έχουν προκύψει ως συνέπειες του πλημμυρικού φαινομένου, είτε έχουν οξυνθεί εξ αιτίας του. Κατεστραμμένες κατοικίες και δημόσιες υποδομές, συντελεσμένη υποβάθμιση της καθημερινής ζωής των κατοίκων, κατεστραμμένο οδικό δίκτυο με σημαντικές κοινωνικο οικονομικές αρνητικές επιπτώσεις για τις ορεινές κοινότητες και οικισμούς και κατάρρευση των δημοσίων και δημοτικών δομών, αποτελούν τις πλέον σημαντικές ψηφίδες στο παζλ των προβλημάτων αυτών. Προβλήματα, που προστίθενται σε αυτά, που έχουν γεννηθεί από το καλλικρατικό τερατούργημα και το αυταρχικό δημαρχοκεντρικό σύστημα και στα οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται, η μη διάθεση πόρων για έργα υποδομής κυρίως στη δημοτική περιφέρεια, η απαξίωση της δημοτικής περιουσίας, η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και του ιστορικού τοπίου και πολλά άλλα.
Με λίγα λόγια ο κάτοικος του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, αντιμετωπίζει, μεταφορικά, μία εισβολή πολλαπλών προβλημάτων, ανάλογη με την εισβολή του Περσικού αυτοκρατορικού στρατού, που αντιμετώπισε στον Μαραθώνα, πριν από 2.500 περίπου χρόνια, ο Ελληνικός συμμαχικός στρατός.
Για να αντιμετωπίσουμε, με επιτυχία και αποτελεσματικότητά, την εισβολή αυτή, ως δημότες και κάτοικοι του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, θα πρέπει να ενεργήσουμε, μιμούμενοι αναλόγως, την τόλμη και αποφασιστικότητα, που επέδειξε ο συμμαχικός ελληνικός στρατός στη μάχη, οργανωμένοι, συντονισμένοι αλλά και συσπειρωμένοι είτε σε συλλογικότητες, είτε σε θεσμούς έστω και περιορισμένης συμμετοχής, να αγωνισθούμε πεισματικά και με επιμονή, για τον καθολικό εντοπισμό των προβλημάτων, για την αναγκαία και σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες ιεράρχηση τους και για την διεκδίκηση της επίλυσης τους. Κοντολογίς μόνον ο δικός μας συλλογικός και κινηματικός αγώνας θα φέρει τις επιθυμητές λύσεις για τα σημαντικά προβλήματα, που ταλανίζουν τις τοπικές κοινωνίες του Δήμου μας.
Τούτο σημαίνει επίσης ότι δικός μας αγώνας, θα πρέπει να είναι σε τέτοιο βαθμό συγκροτημένος και αποτελεσματικός, που «αναγκαστικά» θα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κατά τη διαδικασία διαμόρφωσης και λήψης αποφάσεων των οργάνων της τοπικής, περιφερειακής και κεντρικής διοίκησης, που ούτως ή άλλως οφείλουν να υπηρετούν τη λαϊκή θέληση.
Κάθε άλλος τρόπος ή διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων, που μας απασχολούν και που δεν σχετίζεται με τη λαϊκή διεκδίκηση και απαίτηση, σε καμία περίπτωση δεν υπηρετεί τις επιτακτικές κοινωνικές μας ανάγκες και συνεπώς ούτε το δημόσιο συμφέρον.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, μέσα στον ορυμαγδό των προβλημάτων, που αντιμετωπίζουμε, διαπιστώνουμε παράλληλα την «εισβολή» στο προσκήνιο διαφόρων αυτόκλητων παραγόντων, που επικαλούμενοι ίδιες καλές προθέσεις και προσωπικές επιτυχίες, υπόσχονται επιλύσεις και προοπτικές, αξιώνοντας όμως ως όρο εκπλήρωσης την εκλογική ανάδειξη τους στο ύπατο αιρετό τοπικό αξίωμα, δηλαδή να εκλεγούν δήμαρχοι. Πρόκειται για μικροπολιτικές φιγούρες, οι οποίες προβάλλουν στο θλιβερό κοινωνικό τοπίο του Δήμου μας, απαιτώντας την ψήφο των πολιτών, παρά το ότι ουδεμία συνεισφορά είχαν και έχουν ως προς την επίλυση των προβλημάτων μας, τα οποία φυσικά και αγνοούν και παρά το ότι δεν γνωρίζουν ούτε στοιχειωδώς ακόμη και την γεωγραφία της περιοχής, θεωρώντας λ.χ. ότι το Κριεκούκι ανήκει στην Θήβα και όχι στο Δήμο μας. Πρόκειται για παράγοντες, που όψιμα ανακάλυψαν την αξία της πολιτικής τους συνεισφοράς, αφήνοντας όμως αδιευκρίνιστα τα πραγματικά κίνητρα της πρωτοβουλίας τους.
Πρόκειται, με λίγα λόγια για το φαινόμενο του Εχετλαίου του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, όπου στην προκειμένη περίπτωση ο μυθικός αυτός ήρωας εισβάλλει στο προσκήνιο, όχι για να μας σώσει ως από μηχανής θεός από τον Περσικό αυτοκρατορικό στρατό, αλλά από τα τοπικά μας προβλήματα.
Στην περίπτωση της μάχης του Μαραθώνα, την ιστορία την έγραψαν οι οπλίτες των λαϊκών στρωμάτων της αθηναϊκής δημοκρατίας και ο μύθος του Εχετλαίου στάθηκε ανήμπορος να απαξιώσει την καθοριστική συνεισφορά τους. Στην περίπτωση του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας την ιστορία καλούμαστε να γράψουμε εμείς οι δημότες και οι κάτοικοι του και κανένας Εχετλαίος , που διεκδικεί την, με υπερφυσικό τρόπο, επίλυση των προβλημάτων μας. Αλλωστε ο Εχετλαίος τόσο ως πρόσωπο, όσο και ως φαινόμενο ανήκει στο κόσμο της μυθολογίας και απασχολεί αποκλειστικά και μόνον αυτοδίδακτους μελετητές και ερευνητές των θεωριών συνομωσίας και σίγουρα όχι εμάς που ζούμε στον κόσμο της τρέχουσας ζοφερής πραγματικότητας……
Κριεκούκι 1η Μαΐου 2018
Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος
Δημότης Μάνδρας Ειδυλλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου