Η αφορμή για το σημερινό μου σημείωμα δόθηκε από ένα γεγονός, που επιβεβαίωσε την έντονη δυσλειτουργία του υπερσυγκεντρωτικού Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας. Συγκεκριμένα: Στις 22.11.2019, ο Προιστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Αττικής, απέστειλε προς τον Δήμο έγγραφό του, με το οποίο εισηγείτο προς την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Αττικής την υποβάθμιση του Λυκείου των Ερυθρών σε Λυκειακές Τάξεις. Ενώ το αρμόδιο αιρετό όργανο, το οποίο παρέλαβε το σχετικό έγγραφο, όφειλε, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, να ενημερώσει άμεσα τόσο την Κοινότητα Ερυθρών, όσο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου προκειμένου να εισαγόταν ως έκτακτο θέμα προς συζήτηση κατά τη συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2019, αυτό αδράνησε. Η ενημέρωση τελικά αυτή έλαβε χώρα το μεσημέρι στις 27.11.2019 (!!!!), λίγες ώρες πριν από τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και δύο (2) ουσιαστικά εργάσιμες ημέρες (!!!!) πριν την οριστικοποίηση της προαναφερόμενης εισήγησης. Η αδράνεια του αρμόδιου αιρετού οργάνου αυτή, η οποία οφείλεται είτε σε αδιαφορία, είτε σε άγνοια της πραγματικότητας και των δυσμενέστατων συνεπειών, που μπορεί να προκληθούν από την αποδοχή της υποβάθμισης της προαναφερόμενης σχολικής μονάδας, ήλθε να επιβεβαιώσει τις δυσλειτουργικές παθογένειες ενός Δήμου, που ως θεσμός, οργανισμός και διοικητικός μηχανισμός αδυνατεί να ανταπεξέλθει στα στοιχειώδη καθήκοντά του έναντι τόσο των πολιτών όσο και του τοπικού δημόσιου συμφέροντος, το οποίο κατά τεκμήριο υπηρετεί.
Οι δυσλειτουργικές παθογένειες αυτές δυστυχώς δεν αποτελούν συγκυριακά ή περιστασιακά φαινόμενα, που προκαλούνται από προσωπικές αδυναμίες ή ελαττώματα του αιρετού πολιτικού προσωπικού, που ως δημοτική αρχή έχει κληθεί να υπηρετήσει το Δήμο ή του απασχολούμενου προσωπικού, που τον στελεχώνει. Αποτελούν δομικά-συστατικά χαρακτηριστικά ενός διοικητικού οργανισμού, που διαμορφώθηκε και λειτουργεί πάνω στα σαθρά θεμέλια της διαχειριστικής ανεπάρκειας, της έλλειψης της αρχής εμπιστοσύνης του πολίτη προς την διοίκηση, της προσωποκεντρικής πολιτικής λειτουργίας, της απουσίας στρατηγικού αναπτυξιακού προγράμματος, της πελατειακής αντίληψης, της υποκατάστασης της κοινωνικής συνεισφοράς από τον επικοινωνιακό τακτικισμό και εν γένει της βλαχοδημαρχιακής αντίληψης ως προς την διαχείριση των τοπικών υποθέσεων.
Η ύπαρξη των δομικών-συστατικών χαρακτηριστικών αυτών αναφάνηκε αμέσως μετά την, δια της αναγκαστικής καλλικρατικής συνενώσεως, ίδρυση του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας. Η ιδρυση του Δήμου αυτού, δεν συνιστά παρά τη γέννηση ενός διοικητικού τερατουργήματος, του οποίου οι γεννήτορες ήταν η κομματική σκοπιμότητα και η ανάγκη ικανοποίησης προσωπικών μικροπολιτικών μωροφιλοδοξιών. Ιδρυμένος πάνω στα σαθρά θεμέλια, που προαναφέρω, ο Δήμος αυτός, κλήθηκε να διαχειριστεί υποθέσεις, που εδαφικά αφορούσαν μία τεράστια έκταση 426,197 τετραγωνικών χιλιομέτρων, 23 οικισμούς, 3 πρώην δήμους και 1 πρώην κοινότητα με γεωμορφολογικές, κοινωνικές και παραγωγικές ιδιαιτερότητες, χωρίς να έχει αντικειμενικά τη δυνατότητα να ανταποκριθεί προς τούτο.
Η αδυναμία αυτή σε συνδυασμό με την εφαρμογή των καλλικρατικών διατάξεων για την οργάνωση και λειτουργία της τοπικής διοίκησης, ώθησαν τις δημοτικές αρχές να διοικούν συγκεντρωτικά και με βάση ένα δημαρχοκεντρικό μοντέλο, που προσιδιάζε περισσότερο σε φεουδαρχική πολιτική εξουσία, παρά σε σύγχρονο πολιτικό σύστημα τοπικής διακυβέρνησης. Τα προαναφερόμενα δομικά - συστατικά χαρακτηριστικά διατρέχουν και χαρακτηρίζουν όλη τη δημοτική λειτουργία.
Η συγκεντρωτική λειτουργία του νεότευκτου αυτού διοικητικού τερατουργήματος σε συνδυασμό με τις κεντρικές μνημονιακές πολιτικές, αποψίλωσε σε βαθμό εκμηδενισμού τις υπηρεσίες των κοινοτήτων, των οποίων η καθημερινή διαχείριση παραδόθηκε στους προέδρους των τοπικών συμβουλίων, οι οποίοι μεταβλήθηκαν σε διοικητικά-διεκπεραιωτικά εξαρτήματα των δημοτικών αρχών. Ούτε λόγος φυσικά για ενδοδημοτική αποκέντρωση, ενώ το ζήτημα της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, που τους αφορούν, είχε καταντήσει θέμα καθημερινής καφενειακής ανεκδοτολογίας.
Η συγκεντρωτική λειτουργία του τερατουργήματος με την παρέλευση του χρόνου, έλαβε και άλλες διαστάσεις, λίαν επιβαρυντικές κυρίως για τους πολίτες των κοινοτήτων και κάποιων οικισμών. Αναφέρομαι, αν όχι αποκλειστικά, κυρίως στο ζήτημα των ανταποδοτικών τελών. Ετσι οι πολίτες των κοινοτήτων, παρά το ότι κατέβαλαν και καταβάλουν δυσβάστακτα δημοτικά τέλη, ουδόλως απολαμβάνουν τις ανάλογες υπηρεσίες λ.χ. καθαριότητας, αν ληφθεί, μεταξύ άλλων, υπόψη το ανεπαρκέστατο εργατοτεχνικό προσωπικό, που απασχολείται στις εδαφικές τους περιφέρειες. Πιο χαρακτηριστικό είναι ακόμη το παράδειγμα, που αφορά το τέλος υπονόμων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι πολίτες, που έχουν την ατυχία να διαμένουν στις Κοινότητες Ερυθρών και Βιλίων, καταβάλουν τέλη υπονόμων, το ποσό των οποίων ανέρχεται σε ποσοστό 50% επί του ποσού της τιμής του καταναλωθέντος ύδατος. Με βάση τον δημοτικό προυπολογισμό εσόδων του οικονομικού έτους 2019,
κατά το οικονομικό έτος 2018 βεβαιώθηκαν έσοδα από τέλη χρήσης υπονόμων
(αποχέτευσης) ύψους 260.084,60 ευρώ, ενώ περαιτέρω με βάση τον προυπολογισμό
εξόδων του οικονομικού έτους 2019 προβλέφθηκαν δαπάνες συντήρησης του
αποχετευτικού δικτύου και για τις δύο προαναφερόμενες Κοινότητες συνολικού
ύψους 28.000 ευρώ (=3.000 ευρώ δαπάνες απόφραξης δικτύου αποχέτευσης + 25.000
ευρώ δαπάνη επιστημονικής και τεχνικής υποστήριξης λειτουργίας βιολογικών
καθαρισμών). Τούτο σημάνει ότι οι πολίτες των κοινοτήτων αυτών καταβάλουν δεκαπλάσια ποσά ως τέλη υπονόμων σε σχέση με το ποσό που προυπολογίζεται για τη δαπάνη συντήρησης του δικτύου, με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η αρχή της αναλογικότητας που επιβάλει η
ανταποδοτική φύση του τέλους. Το αυτό ισχύει και για τους συμπολίτες μας, που διαμένουν στον οικισμό των εργατικών κατοικιών, οι οποίοι μάλιστα καλούνται να καταβάλλουν ως τέλος υπονόμων ποσό, που αντιστοιχεί σε ποσοστό 85% (!!!) επί της τιμής του καταναλωθέντος ύδατος.
Είναι προφανές ότι στην προκειμένη περίπτωση ότι οι πολίτες των κοινοτήτων, αλλά και του οικισμού των Εργατικών Κατοικιών, καταβάλλουν τέλη πολλαπλάσια της προβλεπόμενης ανταπόδοσης, με αποτέλεσμα να δημιουργείται (από την πολλαπλάσια καταβολή) ένα πλεόνασμα, το οποίο μεταφέρεται προς την κεντρική δημοτική διοίκηση, όχι βεβαίως προς εκτέλεση έργων ή προς διενέργεια προμηθειών, αναγκαίων για την κάλυψη των αναγκών των κοινοτήτων, αλλά προς "ελευθερη διαχείριση" από την εκάστοτε δημοτική αρχή.
Εχουμε δηλαδή, φθάσει πλέον στο σημείο η κεντρική δημοτική διοίκηση να αντλεί αυθαίρετα πόρους, που τους στερούνται οι πολίτες των κοινοτήτων, οι οποίοι καταβάλλουν αγόγγυστα διογκωμένα τέλη. Και αυτό, μόνο και μόνο για να συντηρηθεί η συγκεντρωτική και αντιαναπτυξιακή λειτουργία του διοικητικού τερατουργήματος, που κατ΄ευφημισμό αποκαλείται Δήμος Μάνδρας Ειδυλλίας. Ένα τερατούργημα, το οποίο για να επιβιώσει, ακόρεστα απορροφά πόρους από τις καθημαγμένες κοινότητες, έχοντας πλέον ουσιαστικά μεταμορφωθεί σε έναν βρυκόλακα, που πίνει το αίμα, που ρέει στις φλέβες μίας διοικητικά αδύναμης δημοτικής περιφέρειας.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι πολίτες των κοινοτήτων, της αδύναμης δημοτικής περιφέρειας; Να εξακολουθούμε να ανεχόμαστε την βαμπρική αφαίμαξή μας ή να παλουκώσουμε τον βρυκόλακα στέλνοντας τον στον αγύριστο;
Κοινότητα Ερυθρών 30.11.2019
Παναγιώτης Απ. Κουτσουλέλος
Μέλος της Επιτροπής Διοικητικής Υποστήριξης της Κοινότητας Ερυθρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου