ΔΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ: Δημόσια ή ιδιωτικά;

 

Όπως είναι γνωστό ο Αγροτοδασικός Σύλλογος Μάνδρας «Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ» σε συνεργασία με τον Δήμο Μάνδρας Ειδυλλίας έθεσαν δωρεάν στην διάθεση των πυρόπληκτων ρητινοκαλλιεργητών της Βόρειας Εύβοιας  1.000 στρέμματα δάσους, που ανήκουν στα μέλη του προαναφερόμενου συλλόγου. Με αφορμή, την τόσο αξιοσημειώτη, από πλευρά εκδήλωσης έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης, ενέργεια αυτή, ξεκίνησαν και πάλι οι συζητήσεις, αυτή την φορά στα μέσα ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με το αν τα δάση της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας, είναι ιδιωτικά ή δημόσια.

Στον σχετικό διάλογο αυτόν, θα μου επιτρέψετε και εμένα να συμμετάσχω, συνεισφέροντας πληροφορίες και τεκμηριώσεις, που θεωρώ ότι δίνουν ουσιώδεις απαντήσεις ως προς το νομικό καθεστώς των δασικών εκτάσεων της Μάνδρας

 

Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα, ιστορικά, από την αρχή.

 

Το χωριό Κούνδουρα υπήρξε η κοιτίδα των κατοίκων της Μάνδρας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις η αρχική εγκατάσταση των Κουντουριωτών τοποθετείται κατά το έτος 1204, όταν δημιουργήθηκε οικισμός από τους Φράγκους. Πρόκειται για παλιό οικισμό της Μεγαρίδας, που βρισκόταν στα ορεινά, βόρεια της Μάνδρας, χτισμένος σε μικρά οροπέδια, που σχηματίζονται στις ανατολικές απολήξεις του όρους Πατέρα.- Εξακριβωμένα ιστορικά στοιχεία για τους κατοίκους υπάρχουν καθ΄όλη τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, όταν το αρβανίτικο στοιχείο επικρατούσε στην περιοχή[1]. Το έτος 1680, μεταξύ του πέμπτου και του έκτου  των βενετοοθωμανικών πολέμων (1645 – 1669 και 1684–1699) οι, κατοικούντες στην περιοχή της Μεγαρίδας, Κουντουριώτες, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Πελοπόννησο για να αποφύγουν τις υπέρμετρες δεσμεύσεις ως προς την χρήση γης, που ανέμεναν να τους επιβάλλουν οι Οθωμανοί. Ειδικότερα οι κάτοικοι είχαν αποφασίσει να μεταναστεύσουν φοβούμενοι ότι  η Οθωμανική διοίκηση θα εξάλειφε τα δικαιώματα χρήσης και κάρπωσης των δασών, που αποτελούνταν από κωνοφόρα δένδρα και κυρίως από χαλέπιο πεύκη (Pinus halepensis) και ειδικότερα το δικαίωμα της ρητινοσυλλογής, από το προϊόν της οποίας απεκόμιζαν τους ικανούς και αναγκαίους πόρους για την κάλυψη των ατομικών και οικογενειακών διατροφικών τους αναγκών. Τα δικαιώματα αυτά ανήκαν στους Κουντουριώτες από την εποχή της φραγκοκρατίας (1204) και συνεχίσθηκαν να τους απονέμονται και να επιβεβαιώνονται στην συνέχεια τόσο από τους Καταλανούς και τους Φλωρεντινούς, όσο και μετέπειτα από τους Οθωμανούς[2].  Θα πρέπει να αναφερθεί στο σημείο αυτό ότι το ρετσίνι είχε σπουδαία εμπορική αξία την εποχή εκείνη, δεδομένου ότι χρησιμοποιούταν για την παραγωγή λάκκας και βερνικιών, στη στεγανοποίηση των ξύλινων πλοίων, για την παρασκευή του υγρού πυρός και λοιπών εύφλεκτων πολεμικών υλών και στην παραγωγή της ρετσίνας και εμπλάστρων για ιατρικούς σκοπούς.

 

 

Οι Οθωμανοί προκειμένου να αποτρέψουν τη μετανάστευση, η οποία θα οδηγούσε και στην εκμηδένιση της παραγωγής του προϊόντος της ρητινοσυλλογής (μέρος του οποίου – ως υποπροϊόν - αποδιδόταν σ΄αυτούς) ανανέωσαν τους τίτλους δικαιωμάτων χρήσης και κάρπωσης των δασών επί της οθωμανικής κρατικής ιδιοκτησίας, με την έκδοση ταπί, από τον Βαλή του Ευρίπου, που ενεργούσε κατ΄εντολή και για λογαριασμό του Σουλτάνου Μεχμέτ του Δ’[3].- Από τα τοπωνύμια, που αναφέρονται στο εν λόγω ταπί του έτους 1680, προκύπτει ότι τα παραχωρούμενα  δικαιώματα χρήσης και κάρπωσης  ουσιαστικά αφορούν μία έκταση 212 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία μάλιστα ταυτίζεται με την έκταση του τέως Δήμου Μάνδρας Αττικής και ήδη, μετά την εφαρμογή του Ν. 3852/2010 «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης − Πρόγραμμα Καλλικράτης», της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας, του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής[4].   

 

Το ταπί αποτελούσε έγγραφο που συντασσόταν από τον ιεροδίκη (καδή)  ή και άλλους εντεταλμένους αξιωματούχους του Οθωμανικού κράτους (τον «καδή») ή τους τιμαριούχους ύστερα από άδεια του Σουλτάνου, έφερε το μονόγραμμά του, και συνιστούσε πιστοποιητικό διηνεκούς εξουσίασης του δάσους, με ανεπίδεκτη μετατροπής χρήση του εδάφους, δηλαδή αποτελούσε τεσσαρούφ, κι όχι εμπράγματο δικαίωμα κυριότητάς του, δηλαδή μουτεσσαρήφ. Το δάσος εν προκειμένω παρέμεινε στην ψιλή κυριότητα του Οθωμανικού Δημοσίου, ενώ ο εξουσιαστής είχε το δικαίωμα της κάρπωσης του δημόσιου δάσους, χάρις στο τεσσαρούφ, το οποίο κληρονομείτο. Τα δάση συνεπώς δεν υπάγονταν στο καθεστώς των «ιδιόκτητων γαιών», των αποκαλούμενων «μούλκια», που αποτελούσαν γαίες που ανήκαν σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, και η ιδιοκτησία επί αυτών πιστοποιούνταν με «χοτζέτ(ι)»[5].-

 

Τα δικαιώματα χρήσης και κάρπωσης του δάσους με την ειδικότερη άσκηση του δικαιώματος ρητινοσυλλογής, οι Κουντουριώτες συνεχίζουν να ασκούν ανεμπόδιστα μέχρι και το τέλος της Οθωμανικής κυριαρχίας.-  Όπως προεκθέτουμε κατά τη διάρκεια της τρίτης Οθωμανικής κυριαρχίας στην Αττική (25.5.1827 έως 31.3.1833) και, ειδικότερα, κατά το έτος 1829, ο Σουλτάνος, ως έχων, κατά το οθωμανικό δίκαιο, την κυριαρχία εφ' όλης της γης, που ανήκε στο Οθωμανικό κράτος, είχε εκδώσει θέσπισμα, με το οποίο παραχώρησε δωρεάν στους κατοίκους της Αττικής - Οθωμανούς και Έλληνες - την κυριότητα των ήδη κατεχομένων από αυτούς ακινήτων της Αττικής, τα σχετικά δε ιδιοκτησιακά δικαιώματα τους αναγνωρίσθηκαν ακολούθως με το από 21.1./3.2.1830 Πρωτόκολλο "περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος" και με την προαναφερόμενη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης.[6].- Το γεγονός αυτό είχε ως έννομο αποτέλεσμα στην προκειμένη περίπτωση οι ρητινοσυλλέκτες - χρήστες να αποκτήσουν κυριότητα επί των ήδη κατεχομένων από αυτούς δασών και δασικών εκτάσεων. Για το λόγο αυτό, αμέσως μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, οι Μανδραίοι – Κουντουριώτες προβαίνουν σε νόμιμες δικαιοπραξίες επί των δασών, επί των οποίων, κατά τα προαναφερόμενα, είχαν νόμιμα δικαιώματα κυριότητας, διενεργώντας αγοραπωλησίες, δωρεές, αποδοχές κληρονομιών κ.λ.π., με την κατάρτιση συμβολαιογραφικών εγγράφων, που μεταγράφονται.-

 

 

Το έτος 1923, με το Ν.Δ. 18/18.10.1923, η κεντρική διοίκηση παραχωρεί κατά πλήρη κυριότητα τα δάση της επαρχίας Μεγαρίδας, επί των οποίων οι κάτοικοι, μεταξύ των οποίων και οι Μανδραίοι-Κουντουριώτες, ασκούσαν το δικαίωμα συλλογής της ρητίνης.- Ειδικότερα μάλιστα για την περιοχή της Μάνδρας εκδόθηκαν περί τα 450 παραχωρητήρια από τον Υπουργό Γεωργίας. Θα πρέπει να αναφερθεί στο σημείο αυτό ότι παραχωρητήρια δεν έλαβε το σύνολο των ήδη κυρίων – ρητινοσυλλεκτών, λαμβανομένου υπόψη ότι, πολλοί από αυτούς είχαν ήδη τίτλους πριν από το έτος 1923.-

 

 

Τα εν λόγω παραχωρητήρια κυριότητας ισχυροποιήθηκαν αμέσως μετά την θέση σε ισχύ της διάταξης του άρθρου 10 παρ.1 εδ. ΙΙ του Ν. 3208/2003, με την οποία ορίσθηκαν επί λέξει τα εξής: «1. «Το Δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα κυριότητας σε δάση, δασικές εκτάσεις και στις εκτάσεις των περιπτώσεων α' και β' της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του παρόντος νόμου που: Ι. …….II. Παραχωρήθηκαν κατά κυριότητα: ………δ) Με το Ν.Δ. από 17/18.10.1923 «περί παραχωρήσεως κυριότητας δασών ρητινευομένων υπό ιδιωτών» (ΦΕΚ 297 Α'), το Ν.Δ. 1/13.12.1923 (ΦΕΚ 360 Α'), το άρθρο 53 του Ν.Δ. 2501/1953, σύμφωνα με τους όρους και περιορισμούς των διατάξεων του άρθρου 8 του διατάγματος αυτού.»[7].

 

Παρά ταύτα όμως κατά το έτος 2009, δημιουργήθηκε με αποκλειστική ευθύνη του ελληνικού δημοσίου, εμπλοκή ως προς την εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 14 παρ.1 του αυτού νόμου, με την οποία έχει ορισθεί ότι: «…παραχωρήσεις ρητινευόμενων δασών, που έγιναν με τις διατάξεις του άρθρου μόνο του από 17/18.10 1923 Ν.Δ……….. εφόσον δεν ανακλήθηκαν μεταγενέστερα τα παραχωρητήρια, θεωρούνται ότι έγιναν κατά πλήρες δικαίωμα κυριότητα». Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από την τηρηθείσα αλληλογραφία της ανεξάρτητης αρχής «ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ»,  στην οποία είχε προσφύγει ο Αγροτοδασικός Σύλλογος Μάνδρας «Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ»,[8], το ελληνικό δημόσιο, δια του Δασαρχείου Αιγάλεω, αρνήθηκε να προβεί σε έκδοση βεβαιώσεων περί ανακλήσεως ή μη των εν λόγω παραχωρητηρίων, επικαλούμενο προβλήματα οριοθέτησης των ιδιωτικών δασικών εκτάσεων (και εν γένει το ανέφικτο εντοπισμού και ανεύρεσης αυτών), που κάλυπτε το καθένα από αυτά τα 450 παραχωρητήρια. Η ανεξάρτητη αρχή «ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ», έκρινε ότι η άρνηση του ελληνικού δημοσίου ήταν αναιτιολόγητη και μη νόμιμη δεδομένου ότι: α) εφόσον δεν έχει ανακληθεί κάποιο από τα παραχωρητήρια αυτά, η διοίκηση (δασαρχείο) είναι υποχρεωμένη να εκδώσει βεβαίωση περί μη ανάκλησης, η οποία έχει αμιγώς βεβαιωτικό χαρακτήρα και στερείται εκτελεστότητας, β) οι αιτούμενες βεβαιώσεις δεν βεβαιώνουν τη μη παραβίαση των όρων της παρ.3 του άρθρου 14 του Ν.3208/2003 κατά τον χρόνο υποβολής (των σχετικών αιτήσεων), αλλά τη μη ανάκληση του παραχωρητηρίου μέχρι τούδε και ως εκ τούτου δεν απαιτείτο ουσιαστικός επανέλεγχος της κατάστασης της δασικής έκτασης που αφορά το παραχωρητήριο ως προς τα όρια και τη τήρηση των προϋποθέσεων, που τίθενται με τη διάταξη της παραγράφου 3 του άρθρου 14 του αυτού νόμου και γ) οι αιτούμενες βεβαιώσεις δεν συνιστούν διοικητική αναγνώριση κυριότητας εκ μέρους του δημοσίου (δασαρχείου) δεδομένου  ότι στερούνται εκτελεστότητας, αλλά απλές διαπιστωτικές πράξεις. Περαιτέρω η ανεξάρτητη αυτή αρχή κάλεσε το ελληνικό δημόσιο (δασαρχείο) να την ενημερώσει σχετικά με το εάν τηρείται αρχείο παραχωρητηρίων της περιοχής ευθύνης του Δασαρχείου Αιγάλεω, με τις τυχόν ανακλητικές πράξεις αυτών.

 

 

 

Το πρόβλημα του προσδιορισμού κατά θέση, έκταση και όρια των ιδιωτικών δασικών εκτάσεων στην κτηματική περιφέρεια του τέως Δήμου Μάνδρας και ήδη Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας, του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής, είναι γνωστό στο Ελληνικό Δημόσιο. Όπως το ίδιο έχει συνομολογήσει κατά την διαδικασία της οριοθέτησης ζωνών προστασίας και του καθορισμού όρων και περιορισμών δόμησης κατά ζώνη στους ορεινούς όγκους Δυτικής Αττικής: «…….. η απουσία δασικού κτηματολογίου είναι μέρος και κατοπτρισμός του προβλήματος. Για τους σκοπούς της μελέτης η Υπηρεσία χρησιμοποίησε το προσωρινό δασικό κτηματολόγιο, που καλύπτει τον πρώην Δήμου Βιλίων και μόνο»[9] . Περαιτέρω, και με δεδομένη την ανυπαρξία δασικού κτηματολογίου, ουδέποτε μέχρι και σήμερα το ελληνικό δημόσιο έχει προβεί στην, κατά τη διάταξη του άρθρου 73 του Ν.998/1979, διαδικασία αποτερματισμού και οριοθέτησης δασών και δασικών εκτάσεων στην κτηματική αυτή περιφέρεια, ούτως ώστε να καθορισθούν με σαφήνεια η θέση, η έκταση και τα όρια τόσο δημοσίων (άμεσα) όσο και των ιδιωτικών (έμμεσα) εκτάσεων αυτών.-

 

 

Ο Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, που ενεργούσε ως εκπρόσωπος του Ελληνικού Δημοσίου και με την ιδιότητα του προϊσταμένου της Γενικής Διεύθυνσης Δασών και Αγροτικών Υποθέσεων , είχε αποστείλει στο αρμόδιο Γραφείο Κτηματογράφησης την, κατ΄άρθρο 2 παρ. του Ν.2308/1995, και με αριθμ. πρωτ. 2561/15.09.2014, δήλωση του για τις δασικές και τις χορτολιβαδικές εκτάσεις. Στην δήλωση αυτή περιλαμβανόταν  έντυπο δήλωσης του Ν. 2308/1995, που αφορά σε εκτάσεις της περιοχής της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας, του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής, για τις οποίες ισχύει το μαχητό τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου[10], σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία, μαγνητικό μέσο (CD), που περιείχε στοιχεία οριογραμμών κ.λ.π. των εκτάσεων αυτών, πίνακα σε αναλογική μορφή, στον οποίο περιέχονται οι στήλες με τους κωδικούς αριθμούς των πολυγώνων για τους οποίους ισχύει το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου με το αντίστοιχο εμβαδόν τους κ.λ.π. καθώς επίσης και κατάσταση στην οποία αναφέρονται τα αναγκαία στοιχεία, με βάση τα οποία μία δασική ή χορτολιβαδική έκταση δύναται να αναγνωρισθεί (εγγραφεί) ως ιδιωτική, με βάση την κείμενη δασική νομοθεσία. Περαιτέρω στην εν λόγω δήλωση επισημαινόταν ότι τα στοιχεία, που αφορούν τις δασικές εκτάσεις για τις οποίες ισχύει το μαχητό τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου, προέρχονται από την κατάρτιση των δασικών χαρτών, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 27 και 28 του Ν.2664/1998. Με βάση το έντυπο, που αφορά τα στοιχεία ακινήτων, προκύπτει ότι το ελληνικό δημόσιο προέβη σε δήλωση 1.733 δικαιωμάτων. Με την εν λόγω δήλωσή του το ελληνικό δημόσιο προέβαλε δικαίωμα κυριότητας επί συνολικής έκτασης 183 τετραγωνικών χιλιόμετρων με δασική χρήση (δάση, λιβάδια, χωράφια, στάνες κ.λ.π.) επί ολικής έκτασης της κτηματικής περιφέρειας της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής 212 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

 

 

Η εν λόγω δήλωση του Ελληνικού Δημοσίου, έπασχε και πάσχει προφανέστατα ως προς τη νομιμότητα της.- Ειδικότερα:

 

α) Το μαχητό τεκμήριο κυριότητας υπέρ αυτού, φέρεται να προκύπτει από το περιεχόμενο των στοιχείων, που διαλαμβάνονταν  σε δασικούς χάρτες, σύμφωνα με τα όσα ειδικότερα ορίζονται με τις διατάξεις των άρθρων 27 και 28 του Ν.2664/1998. Ωστόσο, τουλάχιστον μέχρι τον χρόνο της υποβολής της δήλωσης αυτής (2008) για την περιοχή της κτηματικής περιφέρειας της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής δεν είχαν κυρωθεί δασικοί χάρτες. Συνεπώς η δήλωση του Ελληνικού Δημοσίου, με τα εκεί αναφερόμενα εγγραπτέα δικαιώματα, συντάχθηκε κατά παράβαση των διατάξεων του άρθρου 28 του Ν.2664/1998, που απαιτούν κυρωμένους δασικούς χάρτες για την επίκληση εγγραπτέων, στα κτηματολογικά διαγράμματα και πίνακες, δικαιωμάτων σε δάση και δασικές εκτάσεις.-

 

β) Με δεδομένο ότι το Ελληνικό Δημόσιο  για την υπό κτηματογράφηση έκταση έχει εκδώσει στο παρελθόν, κατ΄εφαρμογή των διατάξεων  του  Ν.Δ. 18/18.10.1923 περί τα 450 παραχωρητήρια κυριότητας σε δάση και δασικές εκτάσεις, η εν λόγω δήλωση του Ελληνικού Δημοσίου, με την οποία ουσιαστικά προβάλλονται εμπράγματα δικαιώματα σε βάρος των δικαιούχων από τα εν λόγω παραχωρητήρια αντιβαίνει ευθέως  στην διάταξη του  άρθρου 10 παρ.1 εδ. ΙΙ του Ν. 3208/2003, με την οποία ορίσθηκαν επί λέξει τα εξής: «1. «Το Δημόσιο δεν προβάλλει δικαιώματα κυριότητας σε δάση, δασικές εκτάσεις και στις εκτάσεις των περιπτώσεων α' και β' της παραγράφου 5 του άρθρου 3 του παρόντος νόμου που: Ι. …….II. Παραχωρήθηκαν κατά κυριότητα: ………δ) Με το Ν.Δ. από 17/18.10.1923 «περί παραχωρήσεως κυριότητας δασών ρητινευομένων υπό ιδιωτών» (ΦΕΚ 297 Α'), το Ν.Δ. 1/13.12.1923 (ΦΕΚ 360 Α'), το άρθρο 53 του Ν.Δ. 2501/1953, σύμφωνα με τους όρους και περιορισμούς των διατάξεων του άρθρου 8 του διατάγματος αυτού.»[11]

 

γ) Με δεδομένο, επίσης, ότι το Ελληνικό Δημόσιο  για την υπό κτηματογράφηση έκταση έχει εκδώσει στο παρελθόν, κατ΄εφαρμογή των διατάξεων  του  Ν.Δ. 18/18.10.1923 περί τα 450 παραχωρητήρια κυριότητας σε δάση και δασικές εκτάσεις, όφειλε να είχε συλλέξει στοιχεία θεμελιωτικά των δικαιωμάτων του, όχι κατ΄αυθαίρετο τρόπο, αλλά, κατ΄εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 73 του Ν.998/1979 προβαίνοντας σε διαδικασία αποτερματισμού και οριοθέτησης δασών και δασικών εκτάσεων στην κτηματική αυτή περιφέρεια, ούτως ώστε να καθορισθούν με σαφήνεια η θέση, η έκταση και τα όρια τόσο δημοσίων (άμεσα) όσο και των ιδιωτικών (έμμεσα) εκτάσεων αυτών. Στην εν λόγω διαδικασία, ουδόλως μέχρι και σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο έχει, μέχρι και σήμερα, προβεί.-

 

 

Παρά τα προαναφερόμενα, αποτέλεσμα της καταχώρησης  της προαναφερόμενης δήλωσης του Ελληνικού Δημοσίου ήταν η αναιτιολόγητη απόρριψη της αρχικής δήλωσης μεγάλου αριθμού ενδιαφερομένων πολιτών, που διαθέτουν είτε τίτλους, που έχουν συνταχθεί με βάση τα 450 περίπου παραχωρητήρια, που εκδόθηκαν το έτος 1923 κατ΄εφαρμογή του  Ν.Δ. 18/18.10.1923, είτε με βάση προγενέστερους του έτους 1923 τίτλους, που φθάνουν μέχρι και τον χρόνο της διεθνούς αναγνώρισης του ελληνικού κράτους[12]. Περαιτέρω δυσμενέστατο αποτέλεσμα για τους ενδιαφερόμενους πολίτες – δικαιούχους είναι ότι, έναντι της μη νόμιμης άλλως αυθαίρετης ως άνω δήλωσης του Ελληνικού Δημοσίου, είναι η οριστική και αμετάκλητη απώλεια των δικαιωμάτων τους, δεδομένου  ότι η έλλειψη στοιχείων, που αφορούν την ακριβή θέση, την έκταση και τα όρια των ακινήτων τους, που βρίσκονται είτε στα δάση, είτε στις δασικές εκτάσεις, τόσο στα 450 παραχωρητήρια, όσο και στους λοιπούς αρχικούς τίτλους, καθιστούν:

α) ανεπίδεκτες διοικητικής κρίσης, και ως εκ τούτου απορριπτέες τις αιτήσεις διόρθωσης ή και  ενστάσεις των άρθρων 6 και 7 αντίστοιχα του Ν. 2308/1995, που τυχόν ασκηθούν και

β) ανεπίδεκτες δικαστικής εκτίμησης και αόριστες και ως εκ τούτου απαράδεκτες και απορριπτέες τις αναγνωριστικές ή διεκδικητικές αγωγές κατά του ελληνικού δημοσίου, που τυχόν ασκηθούν σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 6 του Ν. 2664/1998.-

 

Επίσης οι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι βασίζουν τα εμπράγματα δικαιώματά τους, όχι στα προαναφερόμενα παραχωρητήρια, αλλά σε προγενέστερους τίτλους, τελούν σε αντικειμενική αδυναμία προσκόμισης προγενέστερων  τίτλων που έχουν μεταγραφεί, οι οποίοι να  καλύπτουν το χρονικό διάστημα τουλάχιστον από το έτος 1875 έως και 1915 (προς απόδειξη της υπερτριακονταετούς άσκησης νομής με διάνοια κυρίου, ως προς την οποία εκτενώς αναφερόμαστε στο κεφάλαιο 1 της παρούσας), δεδομένου ότι το τοπικά αρμόδιο Υποθηκοφυλακείο Ελευσίνας δεν διαθέτει στοιχεία τίτλων και μεταγραφών αυτών, πριν από το έτος 1910.   

 

 

H έλλειψη νομιμότητας της, ως άνω,  κατ΄άρθρο 2 παρ. του Ν.2308/1995 και με αριθμ. πρωτ. 2561/15.09.2014, δήλωσης του Ελληνικού Δημοσίου σε συνδυασμό με την αλυσιτέλεια των, κατά το νόμο προβλεπόμενων ενεργειών των δικαιούχων, που ενδιαφέρονται να αναγνωρισθούν τα εμπράγματα δικαιώματα τους επί των δασών και των δασικών εκτάσεων της κτηματικής περιφέρειας της Δημοτικής Κοινότητας Μάνδρας Ειδυλλίας-Αττικής, άγει σε μία νομική και πραγματική κατάσταση δήμευσης ατομικών ιδιοκτησιών. Έτσι το Ελληνικό Δημόσιο καθίσταται, άνευ οποιασδήποτε  μορφής ανταλλάγματος, οριστικός και αμετάκλητος δικαιούχος ιδιωτικών εκτάσεων με τις πρώτες εγγραφές, που θα λάβουν χώρα στο κτηματολογικό γραφείο, οι οποίες (πρώτες εγγραφές) αν και ανακριβείς θα παραμείνουν νομικά αλώβητες, λόγω της αλυσιτελούς άσκησης των προβλεπόμενων από το νόμο ενδίκων βοηθημάτων. Η εν λόγω, υπό διαμόρφωση κατάσταση, βάλλει ευθέως κατά του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας των εμπράγματων δικαιούχων, το οποίο προστατεύεται τόσο από το Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 17), όσο και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Πρόσθετο Πρωτόκολλο – άρθρο 1^ο).

 

 

 

Κοινότητα Ερυθρών του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας 13^η Αυγούστου 2021

Παναγιώτης Κουτσουλέλος

Δημότης

---

[1] Εισήγηση προς την Εκτελεστική Επιτροπή του Οργανισμού Αθήνα με θέμα: «ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΕΙΝΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ», σελ.64

[2] Ν. Μπίρης «ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ¨σελ. 215.

[3] Σφυρόερας  << Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ>>   Σελ 24

[4] Ό.π. σελ.162

[5] Το  χοτζέτι  αποτελούσε επικυρωτική ή αναγνωριστική απόφαση των μουσουλμανικών ιεροδικείων, η σύνταξη της οποίας πραγματοποιούνταν ενώπιον του ιεροδίκη (του «καδή»).

[6] Α.Π.52/2014

[7] Φ.Ε.Κ. τ. Α’ 303/2003

[8] Τα, με αριθμούς πρωτ. 121405/12347/2011 και 121405/12412/2012, έγγραφα της ανεξάρτητης αρχής «ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ» με κοινό θέμα: «Βεβαιώσεις περί μη ανακλήσεως των παραχωρητηρίων, που εμπίπτουν στο άρθρο 14 του Ν.3208/2003.

[9] Εισήγηση προς την Εκτελεστική Επιτροπή του Οργανισμού Αθήνα με θέμα: «ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΔΟΜΗΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΟΡΕΙΝΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ», σελ.56

[10] Με τις διατάξεις του β.δ. της 17-11/1-12-1836 "περί ιδιωτικών δασών" θεσπίστηκε υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου μαχητό τεκμήριο κυριότητας επί των δασών, που υπήρχαν στα όρια του Ελληνικού Κράτους κατά τον χρόνο ισχύος του ανωτέρω διατάγματος, εφόσον δεν αναγνωρίσθηκε η κυριότητα ιδιώτη κατά τη διαδικασία του ίδιου διατάγματος. Προϋπόθεση όμως του τεκμηρίου τούτου είναι η ύπαρξη δάσους κατά το χρόνο ισχύος του διατάγματος

[11] Φ.Ε.Κ. τ. Α’ 303/2003

[12] Πρωτόκολλο του Λονδίνου 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830